Bijna in Vietnam....

Net nu ik op het punt sta om China te gaan verlaten ga ik het steeds meer waarderen. Een fietser die ik een paar weken geleden tegenkwam zei me dat het wat tijd kost om aan China te wennen. En zo voel ik het ook. Het land is boeiend en vermoeiend. Vermoeiend vanwege het lawaai, het stof, het feit dat er overal gebouwd en afgebroken of opgebroken wordt. En doordat de communicatie zo moeizaam gaat. Maar boeiend omdat er prachtige natuur is, al zei ik in mijn vorige verslag dat ik er niet zo van onder de indruk was. Neem bijvoorbeeld de Tijgerkloof, de rijstterrassen van Nansha en de Rode Rivier. En als je een beetje door de rotzooi en de drukte heen kijkt zie je hoe prachtig sommige steden zijn, met fantastische huizen en gebouwen. Jammer van die enorme teringzooi overal met name buiten de grote steden. Hele karrevrachten puin en huisvuil en met name plastic worden hier in de berm gedumpt. Zo zonde...
De mensen vind ik over het algemeen heel lief en ontzettend gastvrij. Ze zijn verlegen, maar als ik ze groet zie ik meestal wel een lach doorbreken, op een enkele chagrijn na.
Zo kwam ik laatst bijvoorbeeld een jonge vrouw in het hotel tegen die heel verbaasd was dat ik op de fiets was. Na een praatje, zij sprak wel Engels, zei ze dat ze me thee wilde geven. Ach ja , dacht ik, ik heb nog wel tijd voor een kopje. Maar ze kwam terug met een hele zak thee! Van die mooie gedroogde bloemknoppen, zo groot als knikkers, die opengaan als je er heet water over giet. Maar dat was nog niet alles, ze nam me mee naar de winkel van haar oom waar ik een hangertje kreeg van een groene steensoort. Voor veel geluk op mijn reis! Zo lief....Ze wilde me ook nog een ontbijt aanbieden maar dat had ik al gehad.
Of die vrouw die mij aansprak in een restaurant waar ze met haar ouders zat. Ik wilde daar wat eten en zij vroeg me in perfect Engels of ik hulp nodig had om een keus te maken. Nou, dat was wel handig want ik kan nooit goed duidelijk maken wat ik wil. Ik werd uitgenodigd om bij hen aan tafel te komen zitten en uiteindelijk stonden ze er op om voor mij te betalen. Dat zijn zo van die kleine waardevolle ontmoetingen waar ik enorm van geniet.

Terug vanaf Dali moest de fiets weer in de bus. De buschauffeur vond het maar niks (terecht, ik ook niet!) en wou het allemaal anders dan ik het wilde en dacht waarschijnlijk dat als hij maar hard genoeg praatte dat ik het dan wel zou begrijpen. Uiteindelijk heb ik de fiets er zelf ingepropt, stuur gedraaid, handvaten los en effe flink duwen...
In Kunming ben ik maar een nacht geweest. Het regende de volgende dag maar ik ben toch maar vertrokken. Twee dagen later was ik in Tonghai. Op zoek naar een hotel. Hier en daar eens gevraagd maar met weinig succes. Op een gegeven moment stonden er wel 6 of 8 mensen om me heen die met elkaar in discussie gingen over mijn eventuele hotel. Ik raakte zo geïrriteerd dat ik bijna weggefietst was. Ik was moe, bezweet en wilde dolgraag douchen. Ik moest mezelf echt tot de orde roepen. "Rustig Yvonne, deze mensen zijn voor jou bezig, effe wat geduld". En maar goed ook dat ik niet weggefietst ben want-ik moest achter een auto aanfietsen-ik kwam op een verrassend mooie plek uit midden in de oude stad, prachtig! Dat had ik zelf nooit gevonden. "Albert's Inn". Leuke kamer, betaalbaar en de eigenaar, je raadt het al: Albert, spreekt Engels. En Albert fietst ook graag en heeft me twee dagen op sleeptouw genomen om me wat van de omgeving te laten zien. Rond het meer, langs landbouwgebieden, naar een klein dorpje in de buurt waar de afstammelingen van Kublai Khan wonen en waar een mooie tempel te bezichtigen was. Hij geeft ook Engelse les aan kinderen uit de omgeving. Allemaal heel basic hoor. Wel heel leuk om te zien en mee te maken.
En ik ben weer ontelbare keren op de foto gezet, ik voelde me net een celebrity. Ik denk dat We-chat, de Chinese versie van Facebook overspoeld is door foto's van mijn hoofd. Maar het werd nog gekker! Albert had voor de volgende dag een filmploeg uitgenodigd van de lokale omroep die mij gefilmd heeft en geïnterviewd. Dit in combinatie met opnames van zijn Engelse klasje zodat daar ook wat meer aandacht voor was. Het werd niet echt een diepte interview hoor. Meer zo van: hoe oud ben je, waarom naar China en wat vind je er van. Nog even de straat uitfietsen om mij in actie te filmen en dat was het. Ik heb het resultaat niet gezien maar ik hoop dat ik er een beetje leuk opsta.
De laatste avond ben ik met Albert en zijn vrouw en de volleybal club waar zij lid van zijn uit gaan eten. Heerlijk! Hotpot. Een soort fondue van bouillon waar in dit geval vlees en tofu in gegaard wordt en nog allerlei lekkere gerechten ernaast. En er werd flink geproost! Er werd een drankje geschonken van maar liefst 50% en om de beurt werd er door iemand een toast uitgebracht met een toespraak. Het werd een jolige boel en ik ook! Jolig bedoel ik...Ik ben er maar snel mee gestopt. Het enige wat ik hier af en toe drink is een biertje van 2,5% dus ik ben niks meer gewend!
Overigens werd er na het eten nog een flink potje volleybal gespeeld dus dat konden ze nog wel. En goed ook, leuk om naar te kijken.

Toch de volgende dag maar weer gaan fietsen. Na twee dagen kwam ik weer in zo'n mooie sfeervolle stad uit: Jianchuan. Ook daar ben ik een extra dagje gebleven. Deze stad ligt op 1300 meter. De volgende etappe moest ik eerst 30 km klimmen tot 1950 meter en daarna een afdaling van 40 km tot 235 meter. Heerlijk! Het was ook een goeie weg dus ik heb me eens lekker laten gaan!
Ik was in Nansha waar de wereldberoemde rijstterrassen zijn. Die ben ik natuurlijk gaan bekijken, zonder fiets want dat zou teveel klimmen worden. Een prachtig gebied wat ook op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.

Nu zit ik dus vlak voor de grens van Vietnam, in de tropen dus en dat merk ik.
Nee, niet aan de tropische warmte maar aan de tropische regenbuien! Of zeg maar bui! Want het was een bijna gestage regen van twee dagen! Pijpenstelen, bubbels, bakken, sloten! Niet leuk, maar Jos die nu in Thailand fietst schreef dat het daar ook regent. En dat terwijl het niet eens regenseizoen is. Vanmorgen besloot ik maar om nog een dagje te blijven hier. En hier is: Hekou, de grensplaats met Vietnam Ik zit in een lekker hotel en ik ben een goed boek aan het lezen, (Een klein leven, van Hanya Yanagihara, een aanrader!) dus ik vermaak me wel. En Ik heb goede hoop dat het morgen droog is! En zo niet, dan ga ik toch verder!
Yvonne