Weer thuis, laatste verslag....

In Pang Gna, of eigenlijk een kilometer of 10 daarbuiten, heb ik een paar luie dagen gehad in een soort van resort, Manora gardens. De eigenaar was een Nederlander, sterker nog, een Bosschenaar. Getrouwd met een Thaise die heerlijk kan koken.
Ik heb wat rond gefietst, geluierd en gelezen. Nou ja, niet echt actief. Maar wel lekker! Daarna richting Phuket. Maar eerst nog twee nachten in een plaats 30 km daarvoor, Khok Kloi. Geen bijzonder mooie plaats, maar dicht bij de zee en tot mijn blijde verrassing was ook daar weer een leuke nightmarket.
Onderweg naar Khok Kloi kwam ik nog nog een hele groep Thaise fietsers tegen. Ik werd gelijk uitgenodigd om wat te drinken. Een vrouw had zich zo goed verpakt tegen de zon dat ze ook door kon gaan voor een gewapende overvaller. Ik heb er even mee gepraat en ze was heel aardig. Maar ik zou haar, mocht ik haar ooit weer tegenkomen echt niet meer herkennen.
Een gedeelte van de route was weer zo prachtig. Tussen de bananen en rubber plantages. Al dat groen, geweldig. Hoe graag dat ik ook naar huis wilde, ik had op een gegeven moment de tranen in mijn ogen! Wat is het hier mooi en wat zal ik dit missen! Oh, kan ik niet wat langer blijven? Maar ja, aan alles komt een eind.
Zoals ik al schreef wilde ik maar kort in Phuket zijn. Een nacht leek me ruim voldoende. Ik had daar een heerlijk hotel, niet ver van het vliegveld, met alle luxe en gemakken, waaronder een zwembad. Ik was er vroeg in de middag en had alle tijd om daar nog van te genieten. Maar ook moest ik mijn fiets afgeven bij een bedrijf bij het vliegveld. Zij pakken de fiets in en de volgende dag werd ik opgehaald, met de ingepakte fiets, om naar het vliegveld te gaan.
Het kostte mij moeite om de fiets daar achter te laten! Het zal toch wel goed gaan? Ik krijg 'm toch wel heel terug? Nou ja, loslaten!
En ja hoor, de volgende dag stonden ze om twee uur bij mijn hotel, met de ingepakte fiets...het zal mijn fiets toch wel zijn? Door de verpakking kan ik het niet zien, stel je voor dat....wederom, loslaten!
Eerst wilden ze de fiets op het vliegveld door dezelfde scanner doen als alle andere bagage. Ik had net ergens op internet gelezen dat ze daar tegenwoordig een speciale scanner hebben voor onder andere fietsen. Moest ik ze dat daar gaan vertellen want ik zag zo wel dat de fiets er daar niet doorheen kon en het personeel wat daar was leek minder goed op de hoogte dan ik. Na enig onderling overleg werd ik doorverwezen naar de incheckbalie. Daarna kon ik met de fiets naar een andere scanner, voor "oversized luggage." Leuk dat er dan altijd mensen zijn die je wel even willen helpen. Fiets optillen, op de weegschaal etc. Enfin, uiteindelijk verliep alles heel soepel en voordat ik het wist zat ik in het vliegtuig. Van Phuket naar Singapore zat ik aan het raam. Normaal wil ik dat liever niet omdat ik me dan zo opgesloten voel. Nu vond ik het wel leuk. Het was maar een korte vlucht, anderhalf uur en het uitzicht was bij het opstijgen fantastisch. Ik zag de hele kustlijn en allerlei eilanden. Ik herkende zelfs de weg die ik de dag ervoor had gefietst.
Vanaf Singapore was het nog zo'n 14 uur. Afzien, weinig geslapen maar ondanks dat voelde ik me redelijk fit toen ik het vliegtuig uitstapte.
De bagage opgehaald en ja hoor, de fiets was er ook meteen. Dat was aan het begin van mijn reis wel anders! Uitgepakt en een en ander weer rechtgezet en vastgeschroefd. Omdat ik pas na 9 uur met de fiets in de trein kon heb ik eerst maar eens uitgebreid koffie gedronken en een broodje gegeten.
Tegen half elf kwam ik in Den Bosch aan. Annelies kwam me al hard hollend tegemoet op het perron. Theo was er ook en even later Gerry. Jolanda had een aantal mensen gemobiliseerd om mij te verwelkomen. Ze zaten al bij Figaro, een leuk café bij het station waar ik 5 maanden geleden ook een soort van afscheidsfeestje heb gehad. Echt een leuk en warm welkom. Deed me heel erg goed.
Tja, en nu al weer ruim een week thuis. Ik vind het verbazend hoe snel het weer doodgewoon is om thuis te zijn. Azië lijkt ineens weer erg ver weg. Onvoorstelbaar dat ik 5 maanden weg ben geweest, al die kilometers (7272, zevenduizend tweehonderd twee en zeventig!) die ik heb gefietst, zoveel mooie herinneringen....al die ontmoetingen, de verschillende landen, al die mooie landschappen, het is echt voorbij...zucht.

Het gewone leven neemt weer zijn aanvang. Ook leuk, hier zijn ook genoeg dingen om van te genieten. En het voorjaar staat voor de deur...
Mijn huis, wat ik onderverhuurd had, zag er keurig uit. Persoonlijke spullen had ik her en der opgeslagen, inmiddels heb ik alles weer terug en is mijn huis ook weer helemaal van mij.
En nu? Het is me zo goed bevallen dat ik denk dat ik zo'n reis nog wel een keer wil doen. Niet meteen hoor, ik vind het ook belangrijk om tevreden thuis te zijn.
Bovendien moet ik ook af en toe nog wat werken, niet veel maar het geeft wel verplichtingen.
Het voordeel van fietsen is dat je op plekken komt waar je met het openbaar vervoer niet komt. Ik ben op plekken geweest waar geen bal te doen was, dacht ik. Maar iedere ontmoeting, ieder contact is dan toch heel waardevol. Op de fiets ervaar je de omgeving, het land, landschap, het weer, de mensen, veel intenser. Je ruikt, voelt en ziet alles. Het kan behoorlijk zwaar zijn, regen, klimmen, hitte.
Maar ik vind fietsen een geweldige manier van reizen. Het ultieme gevoel van vrijheid. Soms vind ik het jammer dat ik het niet 30 jaar eerder heb ontdekt. Dan zou ik van hier af naar China fietsen, of naar Australië....Nieuw Zeeland.....Maar of ik dat nu nog zou kunnen? Hoewel....Why not! Gewoon doortrappen...
Wat het ook gaat worden, kan ook een kleiner reisje worden wat dichterbij, ik hou jullie op de hoogte. Bedankt aan al mijn "volgers", alle leuke reacties en aanmoedigingen. Ik heb ook daar erg van genoten.
Yvonne