De laatste weken....
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg yvonne
22 Februari 2017 | Thailand, Krabi
Ria en Guus heb ik niet meer gezien, ze waren toch sneller dan ik. Wel heb ik nog email contact met ze en we gaan nog een keer iets afspreken als ik weer thuis ben. Zij komen ook uit Brabant, waar vandaan ook weer, ik ben het vergeten.
Ik ga langzaam de laatste tijd. Ik heb tijd zat en eigenlijk vind ik het ook wel erg prettig zo. Ik heb soms de neiging om te gaan jakkeren. Dat is nu nergens voor nodig. Ik ben al bijna in Phuket, zelfs zo dichtbij dat ik eerst nog even door fiets naar Krabi. In Phuket wil ik niet lang zijn. Trekt me niet echt.
Vanaf Chumphon ben ik richting de oostkust gegaan. Nederlanders die ik tegenkwam, Esther en Richard uit Venlo nota bene, nou ja Tegelen maar dat ligt er tegenaan, adviseerden me om toch die route te nemen omdat dat echt heel mooi is. Dus ik heb geen spijt van de keuze. Bovendien is het ook de oorspronkelijke route van AWOL. Die hebben het al voor mij uitgezocht.
Zo kwam ik uit in Laem Son National park in een resort wat gerund wordt door de Nederlandse Boudewijn en zijn Thaise vrouw Wasana. Hij woont al zo'n 25 jaar in Thailand. Lekker geluierd, wel iedere dag een stukje fietsen in de omgeving, gelezen, af en toe wat Nederlandse tv en een tochtje naar een onbewoond eiland. Wat al heel snel niet meer zo onbewoond leek omdat er een hele groep luidruchtige Thaise jongeren op het eiland landde. Maar snel een nog rustig strandje kunnen vinden met een paar Duitsers die met dezelfde boot waren gekomen. Geprobeerd te snorkelen en 5 visjes gezien. Maar wel lekker gezwommen. Prachtig strand, azuurblauw water, maar eigenlijk niks voor mij. Het is me al gauw veel te heet.
De Tsunami lijkt hier nog voelbaar. Zo zie je overal langs de kust dezelfde evacuatie gebouwen. Ik wist eerst helemaal niet wat het was. Een leeg gebouw, ik was er al een keer in geweest. Maar goed, in geval van weer een tsunami kunnen mensen daar schuilen. Het doet me een beetje denken aan het beroemde kalf en de de gedempte put....
Zo leuk! Soms vragen mensen mij al half lachend: je bent toch niet helemaal uit Nederland komen fietsen? Nee zeg ik dan: vanuit China! Waarop ze eerst in de lach schieten en dan bijna verbaasd vragen: echt waar? Regelmatig wordt mij ook gevraagd hoe oud ik ben en de verwondering wordt daardoor alleen maar groter.
Nou kom ik toch heel regelmatig mensen van mijn leeftijd tegen, of iets jonger, maar ook ouder die ook een lange fietstocht maken. Dus zo gek is het nou ook weer niet en het is mogelijk! Soms irriteert het me ook dat mensen zo bewonderend doen. Zo maakte ik een twee-daagse tocht door het Khao Sok Nationaal Park.
Van alle deelnemers was ik veruit de oudste. Eerst in de bus, toen een heel eind met de boot om uiteindelijk op een fantastische plek aan het meer uit te komen met drijvende bungalows waar we zouden overnachten. Echt een prachtig meer, omringd door Karstgebergte, heel bijzonder. En heerlijk om in te zwemmen. Lekker geslapen daar. Op een deinend bed, ik werd zo in slaap gewiegd. Maar eerst nog een jungle tocht maken. We gingen door een grot waarin we regelmatig door het water moesten. Zelfs zo hoog dat het bij mij tot mijn nek kwam, dus dan maar zwemmen.
Klimmen, dalen, over rotsen klauteren, tussen struikgewas door. Als ik maar dreigde te struikelen werden me al handen toegestoken. "Gaat het, mevrouw?" Ja hoor, het gaat goed! En ik heet Yvonne, geen mevrouw!
De gids zei tegen mij: "You are very strong!" Waarop ik antwoordde:"You too!" Allemaal heel aardig bedoeld maar ik ben verdorie toch niet invalide? Ik heb al zo'n 6000 kilometer gefietst dus dit kan ik ook nog wel! Ik werd er ook een beetje zenuwachtig van en ik had voortdurend het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen.
Overigens weinig dieren gezien. Een of twee aapjes in de verte en allerlei vogelgeluiden gehoord maar niks gezien. Wel in de grotten, padden, enorme spinnen en vleermuizen! Honderden. Nou niet mijn favoriete soort beesten.
Voorlopig hoef ik geen grotten meer te zien heb ik besloten. Het is genoeg geweest. Het was een leuke tocht maar eigenlijk vind ik het toch ook een beetje nep allemaal. Je struint daar met zo'n man of 20 door de bush, je komt onderweg ook nog andere groepen tegen. Ik bedoel, het is prachtig en je kan moeilijk in je eentje door die jungle, je zou hopeloos verdwalen en het mag ook niet eens.
Maar ik krijg nou ook niet echt het gevoel dat je iets unieks doet. En het nadeel van zo'n georganiseerde tocht is dat je veel tijd verdoet met wachten. Het geven van uitleg laat ook nog wel eens te wensen over. Maar goed, ik heb het gedaan, zeker geen spijt van en heb er van genoten. Tevreden ben ik de volgende dag weer op mijn fietsje gestapt. Op naar Krabi. Twee dagen fietsen waarvan de tweede dag zwaar en lang was. Erg warm, veel klimmen en dalen en zo'n 100 kilometer.
Ik was halverwege al behoorlijk moe, vandaar waarschijnlijk dat me nog iets heel stoms gebeurde. Ik had ergens wat gedronken, op een bankje bij een supermarkt. Een erg druk punt waar verkeer af en aan kwam om er even te pauzeren.
Toen ik weg fietste werd ik meteen in beslag genomen door een klimmetje. Ik had een vaag gevoel dat er iets niet klopte, hoewel ik me dit pas achteraf realiseerde.
En ineens, na ongeveer een kilometer zag ik had! Mijn stuurtas vergeten. Ohhh shit, nee hè!!! Help! Mijn paspoort, geld, bankpasjes, ereader, IPad, telefoon!
Hoe kan ik zo stom zijn! Meteen terug. Dat ik aan de verkeerde kant van de weg fietste maakte me echt niks uit. Terug!!! En, wat een wonder, mijn tas stond nog gewoon op het bankje, niemand had er aan gezeten en alles zat er nog in. Hoe is het mogelijk! Wat een opluchting! Ik heb even moeten bijkomen van de schrik voordat ik weer opnieuw aan hetzelfde klimmetje kon beginnen.
Is dit nu gewoon een kwestie van geluk hebben of geeft dit aan hoe veilig Thailand is? Ik denk allebei. Ik moet zeggen, ik voel me hier ook altijd veilig. Het zo'n makkelijk land om te reizen. Ik hoor ook weinig over criminaliteit, zie nauwelijks agressiviteit. Maar ja, ik heb natuurlijk ook maar een oppervlakkige indruk van het land. Maar de mensen zijn eigenlijk altijd vriendelijk en hartelijk.
Krabi is best een leuke stad. Ik zit in een hotel wat zo'n 3 kilometer van het centrum ligt. Maar ach, ik heb een fiets dus wat zeur ik nou. Het eerste hotel wat ik zag, meteen goed, betaalbaar, rustig en schoon.
Dus ik fiets iedere avond naar de nightmarket, wat een uitvinding, wat een geweldig fenomeen, hadden we zoiets maar in Den Bosch! Ik eet daar wat of koop eten en neem het mee naar mijn hotel. Je vind er de meest heerlijke gerechten, pad Thai, veel vis, garnalen, mosselen. Gisteren zelfs een oestersalade op waar zo een half dozijn oesters in gaat. Kost ook allemaal geen drol.
Iedere dag wordt het weer opnieuw opgebouwd en afgebroken. Overdag ziet het er heel anders uit en verwacht je niet dat het 's avonds weer zo bedrijvig is. De meest fantastische gerechten kan je daar krijgen. In het weekend is-t-ie vaak nog groter en wordt er ook muziek gemaakt.
Vandaag ben ik naar Ao Nang gefietst, een stadje aan de kust, 16 km hier vandaan. Ik had het idee om daar een paar dagen naar toe te gaan maar ik vind het zo'n kermis. Druk en duur! Een hele toeristische badplaats. Dus dat gaat het niet worden. Ik zie wel wat ik verder ga doen. Eerlijk gezegd heb ik ook niet meer zo'n zin om nog iets nieuws te ondernemen. Ik wil naar huis!! Dat heb ik nou altijd op het einde van zo'n reis.
Ik heb inmiddels een resort geboekt voor de komende nachten in de buurt van Phang Gna, de stad waar ik dus vandaan kom. Ziet er uit als een fijn plekje om nog een paar dagen te relaxen.
Het is vandaag wat bewolkt en daardoor ook erg benauwd. Ik heb me opgesloten in mijn hotelkamer en ga er pas weer uit op het einde van de middag als het iets koeler is.
Yvonne
Ik ga langzaam de laatste tijd. Ik heb tijd zat en eigenlijk vind ik het ook wel erg prettig zo. Ik heb soms de neiging om te gaan jakkeren. Dat is nu nergens voor nodig. Ik ben al bijna in Phuket, zelfs zo dichtbij dat ik eerst nog even door fiets naar Krabi. In Phuket wil ik niet lang zijn. Trekt me niet echt.
Vanaf Chumphon ben ik richting de oostkust gegaan. Nederlanders die ik tegenkwam, Esther en Richard uit Venlo nota bene, nou ja Tegelen maar dat ligt er tegenaan, adviseerden me om toch die route te nemen omdat dat echt heel mooi is. Dus ik heb geen spijt van de keuze. Bovendien is het ook de oorspronkelijke route van AWOL. Die hebben het al voor mij uitgezocht.
Zo kwam ik uit in Laem Son National park in een resort wat gerund wordt door de Nederlandse Boudewijn en zijn Thaise vrouw Wasana. Hij woont al zo'n 25 jaar in Thailand. Lekker geluierd, wel iedere dag een stukje fietsen in de omgeving, gelezen, af en toe wat Nederlandse tv en een tochtje naar een onbewoond eiland. Wat al heel snel niet meer zo onbewoond leek omdat er een hele groep luidruchtige Thaise jongeren op het eiland landde. Maar snel een nog rustig strandje kunnen vinden met een paar Duitsers die met dezelfde boot waren gekomen. Geprobeerd te snorkelen en 5 visjes gezien. Maar wel lekker gezwommen. Prachtig strand, azuurblauw water, maar eigenlijk niks voor mij. Het is me al gauw veel te heet.
De Tsunami lijkt hier nog voelbaar. Zo zie je overal langs de kust dezelfde evacuatie gebouwen. Ik wist eerst helemaal niet wat het was. Een leeg gebouw, ik was er al een keer in geweest. Maar goed, in geval van weer een tsunami kunnen mensen daar schuilen. Het doet me een beetje denken aan het beroemde kalf en de de gedempte put....
Zo leuk! Soms vragen mensen mij al half lachend: je bent toch niet helemaal uit Nederland komen fietsen? Nee zeg ik dan: vanuit China! Waarop ze eerst in de lach schieten en dan bijna verbaasd vragen: echt waar? Regelmatig wordt mij ook gevraagd hoe oud ik ben en de verwondering wordt daardoor alleen maar groter.
Nou kom ik toch heel regelmatig mensen van mijn leeftijd tegen, of iets jonger, maar ook ouder die ook een lange fietstocht maken. Dus zo gek is het nou ook weer niet en het is mogelijk! Soms irriteert het me ook dat mensen zo bewonderend doen. Zo maakte ik een twee-daagse tocht door het Khao Sok Nationaal Park.
Van alle deelnemers was ik veruit de oudste. Eerst in de bus, toen een heel eind met de boot om uiteindelijk op een fantastische plek aan het meer uit te komen met drijvende bungalows waar we zouden overnachten. Echt een prachtig meer, omringd door Karstgebergte, heel bijzonder. En heerlijk om in te zwemmen. Lekker geslapen daar. Op een deinend bed, ik werd zo in slaap gewiegd. Maar eerst nog een jungle tocht maken. We gingen door een grot waarin we regelmatig door het water moesten. Zelfs zo hoog dat het bij mij tot mijn nek kwam, dus dan maar zwemmen.
Klimmen, dalen, over rotsen klauteren, tussen struikgewas door. Als ik maar dreigde te struikelen werden me al handen toegestoken. "Gaat het, mevrouw?" Ja hoor, het gaat goed! En ik heet Yvonne, geen mevrouw!
De gids zei tegen mij: "You are very strong!" Waarop ik antwoordde:"You too!" Allemaal heel aardig bedoeld maar ik ben verdorie toch niet invalide? Ik heb al zo'n 6000 kilometer gefietst dus dit kan ik ook nog wel! Ik werd er ook een beetje zenuwachtig van en ik had voortdurend het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen.
Overigens weinig dieren gezien. Een of twee aapjes in de verte en allerlei vogelgeluiden gehoord maar niks gezien. Wel in de grotten, padden, enorme spinnen en vleermuizen! Honderden. Nou niet mijn favoriete soort beesten.
Voorlopig hoef ik geen grotten meer te zien heb ik besloten. Het is genoeg geweest. Het was een leuke tocht maar eigenlijk vind ik het toch ook een beetje nep allemaal. Je struint daar met zo'n man of 20 door de bush, je komt onderweg ook nog andere groepen tegen. Ik bedoel, het is prachtig en je kan moeilijk in je eentje door die jungle, je zou hopeloos verdwalen en het mag ook niet eens.
Maar ik krijg nou ook niet echt het gevoel dat je iets unieks doet. En het nadeel van zo'n georganiseerde tocht is dat je veel tijd verdoet met wachten. Het geven van uitleg laat ook nog wel eens te wensen over. Maar goed, ik heb het gedaan, zeker geen spijt van en heb er van genoten. Tevreden ben ik de volgende dag weer op mijn fietsje gestapt. Op naar Krabi. Twee dagen fietsen waarvan de tweede dag zwaar en lang was. Erg warm, veel klimmen en dalen en zo'n 100 kilometer.
Ik was halverwege al behoorlijk moe, vandaar waarschijnlijk dat me nog iets heel stoms gebeurde. Ik had ergens wat gedronken, op een bankje bij een supermarkt. Een erg druk punt waar verkeer af en aan kwam om er even te pauzeren.
Toen ik weg fietste werd ik meteen in beslag genomen door een klimmetje. Ik had een vaag gevoel dat er iets niet klopte, hoewel ik me dit pas achteraf realiseerde.
En ineens, na ongeveer een kilometer zag ik had! Mijn stuurtas vergeten. Ohhh shit, nee hè!!! Help! Mijn paspoort, geld, bankpasjes, ereader, IPad, telefoon!
Hoe kan ik zo stom zijn! Meteen terug. Dat ik aan de verkeerde kant van de weg fietste maakte me echt niks uit. Terug!!! En, wat een wonder, mijn tas stond nog gewoon op het bankje, niemand had er aan gezeten en alles zat er nog in. Hoe is het mogelijk! Wat een opluchting! Ik heb even moeten bijkomen van de schrik voordat ik weer opnieuw aan hetzelfde klimmetje kon beginnen.
Is dit nu gewoon een kwestie van geluk hebben of geeft dit aan hoe veilig Thailand is? Ik denk allebei. Ik moet zeggen, ik voel me hier ook altijd veilig. Het zo'n makkelijk land om te reizen. Ik hoor ook weinig over criminaliteit, zie nauwelijks agressiviteit. Maar ja, ik heb natuurlijk ook maar een oppervlakkige indruk van het land. Maar de mensen zijn eigenlijk altijd vriendelijk en hartelijk.
Krabi is best een leuke stad. Ik zit in een hotel wat zo'n 3 kilometer van het centrum ligt. Maar ach, ik heb een fiets dus wat zeur ik nou. Het eerste hotel wat ik zag, meteen goed, betaalbaar, rustig en schoon.
Dus ik fiets iedere avond naar de nightmarket, wat een uitvinding, wat een geweldig fenomeen, hadden we zoiets maar in Den Bosch! Ik eet daar wat of koop eten en neem het mee naar mijn hotel. Je vind er de meest heerlijke gerechten, pad Thai, veel vis, garnalen, mosselen. Gisteren zelfs een oestersalade op waar zo een half dozijn oesters in gaat. Kost ook allemaal geen drol.
Iedere dag wordt het weer opnieuw opgebouwd en afgebroken. Overdag ziet het er heel anders uit en verwacht je niet dat het 's avonds weer zo bedrijvig is. De meest fantastische gerechten kan je daar krijgen. In het weekend is-t-ie vaak nog groter en wordt er ook muziek gemaakt.
Vandaag ben ik naar Ao Nang gefietst, een stadje aan de kust, 16 km hier vandaan. Ik had het idee om daar een paar dagen naar toe te gaan maar ik vind het zo'n kermis. Druk en duur! Een hele toeristische badplaats. Dus dat gaat het niet worden. Ik zie wel wat ik verder ga doen. Eerlijk gezegd heb ik ook niet meer zo'n zin om nog iets nieuws te ondernemen. Ik wil naar huis!! Dat heb ik nou altijd op het einde van zo'n reis.
Ik heb inmiddels een resort geboekt voor de komende nachten in de buurt van Phang Gna, de stad waar ik dus vandaan kom. Ziet er uit als een fijn plekje om nog een paar dagen te relaxen.
Het is vandaag wat bewolkt en daardoor ook erg benauwd. Ik heb me opgesloten in mijn hotelkamer en ga er pas weer uit op het einde van de middag als het iets koeler is.
Yvonne
-
22 Februari 2017 - 08:59
Gerry:
Ojee wat een schok, stuurtas kwijt. Adrenaline! Maar gelukkig dat t er nog stond! Wat een ellende zou je hebben gekregen. Je had dan de resterende tijd goed kunnen 'vermaken' met regelen.
De nightmarket kan ik bijna ruiken in je verhaal. In Den Bosch moeten we het doen met 'Bourgondisch Den Bosch' 1x per jaar..... Ze zouden het elke week op zaterdagavond kunnen doen na de markt..... De kraampjes staan er dan toch al.... -
22 Februari 2017 - 09:12
Bianca Tangande :
Dapper mens ben je toch! Geweldig hoe je je heimwee met de nodige emotie beschrijft. Je neemt ons mee in je gemoed en dat maakt het bijzonder je verslag. Prachtig toch, hoort er ook bij. Petje af..of ik neem mijn hoed af. Geniet van de rust die je neemt huis te keren. Want voor je het weet ben je terug in deze wereld vol stress waar je meedraait in een malle molen. Trouwens over malle molen gesproken. Het carnavals gedruis begint komend weekend en de voorbereidingen zijn al zichtbaar met die malle geel wit rode dassen om in de motregen. Heb het goed en behouden terugreis! Hartelijke groet, buur Bianca. -
22 Februari 2017 - 10:05
Marjan:
Haha Yvonne, ik moet lachen om je georganiseerde gestruin door het oerwoud en grotten. Ik begrijp je zo! En die stuurtas!! Wat een mazzel, wat zul je getrapt hebbben toen je het merkte..fijn dat de tasner nog stond :-)
Geniet nog even enorm van je reis! Liefs, Marjan -
22 Februari 2017 - 10:20
Jacqueline:
Hoi Yvonne,
Wat goed dat de tas er nog was. Goed om een hartverzakking van te krijgen. Geniet nog lekker van de laatste dagen. 6000 km gefietst. Lijkt mij ook een geweldige ervaring. Ik snap dat je niet behandeld wilt worden als een bejaarde die over de eerste beste boomwortel struikelt.
groetjes Jacqueline -
22 Februari 2017 - 10:29
Anneke En Henk:
Yvonne,
Zonder bewondering hoor, maar wel een mooi reisverslag, ook iets met wat heiwee naar het Brabantse, maar ook die nachten zijn mooi en lang.
Fijn dat je zo geniet van alles wat je onderneemt, nou ja de grotten dan.
Wat een heerlijk gevoel je stuurtas zomaar compleet terug te vinden.
We wensen je voor de laatste dagen alle goeds en veiligheid, en straks een goede thuisvlucht.
Liefs en Groet Anneke en Henk -
22 Februari 2017 - 10:49
StefAnja:
Hé Evonny, - - - - -
wéér een geweldig/fantastisch mooi verhaal!
Ik heb hetzelfde als bovenstaande reacties" Ohhh, dat verhaal over je stuurtas !!
De spanning !! Alles kwijt ?!? En dan is er weer de opluchting . . . . . . . . Gelukkig. Hij staat er nog ☺☺
Naast reisverhalen zou je ook spánnende verhalen kunnen gaan schrijven.
Spannende-reisverhalen misschien ? Maar in feite dóe je dat al .
Het verhaal over de grotten bijvoorbeeld, - dat je daar zwemmend doorheen moet, - tussen de
spinnen, padden, vleermuizen en mede-reizigers door. BahBah !!
We hebben er weer van genoten . . .
Fijne - laatste - dagen dáár!! -
22 Februari 2017 - 10:55
Nicolette & Stephan:
hallo lieve nicht !
wat een mooi, leuk en gezellig verslag. en ik reuk de heerlijke geuren van de nightmarket.
een fijne uitvinding hè. moeten ze hier ook maar eens mee beginnen. ik neem aan dat je je boek met foto's gaat uitgeven als je terugbent ! het is fijn om op reis te gaan, maar zeker ook weer zo fijn om tevreden naar huis te komen. en de draad van het gewone leven weer op te pakken. wij verheugen ons al om een afspraak te maken. geniet van je laatste dagen !
liefs nicolette & stephan -
22 Februari 2017 - 10:56
Anja:
Heerlijk dat je even rustig aan kunt doen nog. Maar ook wel raar om dan als reiziger weer tussen de toeristen te zijn, herkenbaar! En dat jonge mensen zo vaak geen idee hebben dat je makkelijk kunt fietsen. Ongeacht leeftijd.
En je stuurtas was er gelukkig gewoon nog. Pffff.
Geniet van je laatste dagen. En straks weer in Nederland begint het voorjaar! De dagen worden al langer, vogeltjes zingen weer.
Groetjes Anna -
22 Februari 2017 - 10:58
Anja:
Verandert mijn naam spontaan in Anna. Anja was het dus, maar misschien had je dat al gezien. -
22 Februari 2017 - 12:16
Maria:
Ha de Yvonne,
Weer een prachtig verhaal, ik zal je verhalen missen als je terug bent.
Waren toch verhalen voor bij de koffie. Spannend die stuurltas.Ik wens je een behouden terugreis en geniet van de laatste weekjes. Hier in Nederland hebben we af en toe weer lente daagjes. Hopelijk breng jij de lentelucht mee.
Groetjes,
Maria -
22 Februari 2017 - 12:21
Bart:
Ik probeer je vergelijking met ‘De put dempt men als het kalf verdronken is’ door te trekken tot de schaal van een Tsunami… het lukt me nog niet echt. -
22 Februari 2017 - 12:26
Josie:
Pfjoew gelukkig je tas terug gevonden, ik zie t helemaal voor me. geniet van je laatste dagen, en we zien elkaar als je terug bent,
Josie. -
22 Februari 2017 - 13:00
Jeanne Voets:
Hoi Yvonne,
Weer een geweldig verhaal van je super bedankt daarvoor en van al je andere verhalen.
Geniet nog van je laatste dagen en een goede vlucht terug.
Jeanne -
22 Februari 2017 - 14:36
Akke Van Dongen:
Hoi Yvonne, nee ik ga het niet hebben over je vergeten stuurtas. Hebben al genoeg mensen gedaan. Maar over de verwondering die mensen hebben over je prestatie. Want hoe je het went of keert ik blijf het ook fantastisch vinden wat je doet. En dat je weer na huis wilt is ook een goed teken. Want zoals floortje gisteren op tv zei: heb mooie reizen gemaakt en veel gezien en meegemaakt maar weer thuis komen in Nederland is zo ontzettend fijn. Geniet nog van de laatste dagen. En we ontmoeten jou graag weer in Nederland. Tot gauw.
Groetjes van monika en mij -
22 Februari 2017 - 17:51
Rian:
Wat een belevenissen toch weer! Heerlijk en fijn dat je naar thuis gaat verlangen. Wij verlangen ook naar jou. Heb je vandaag niet je oren horen toeteren? Je bent bij ons over de tong gegaan alleen goede dingen hoor! Geniet van je laatste weken, je hebt een topprestatie geleverd. -
22 Februari 2017 - 18:00
Nellie:
Ha Yvonne,
O wat een mooie verhalen. Ik reageer niet altijd, maar lees het altijd wel met plezier.
Zoals je schrijft, ik zie het voor me. Ik vind je zo dapper en stoer. Geniet van je laatste kilometers (hoeveel nog?).
En natuurlijk spreken we weer een keer af. -
22 Februari 2017 - 18:42
Jolanda :
Schrikken zeg, met die tas! Heb ik ook ooit meegemaakt, in Canada, gelukkig ook alles weer teruggekregen, net als jij.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je je soms irriteert aan die mensen die je als een soort hulpbehoevend oudje behandelen joh. Zou ik ook zo genoeg van krijgen. Neemt niet weg dat je een kanjer bent en dat ik bewondering voor je heb hoor ;)
Yvonne, succes nog verder en tot 3 maart! -
22 Februari 2017 - 19:12
Lidwien Lammertink:
Yvonne, wat moet ik nu nog schrijven na alle reacties? Wij gaan de eerste tijd niet fietsen maar gezellig met z"n tweeen met de trein ergens naar toe. Goed? Ja en toen kon ik de verzendknop niet vinden. -
22 Februari 2017 - 19:41
Marietje:
Na alles wat er is geschreven over al dit moois kan ik er niets meer aan toevoegen . Goede thuisreis groeten. -
23 Februari 2017 - 14:29
Jack:
Ha Yvonne.
Een nachtmarkt is hier niet maar sinds kort wel een nachtwinkel vlak bij het station.
Heb wederom genoten van je verhaal en de prachtige foto's daarbij!
Wens je nog hele fijne dagen en een goeie reis terug naar hier. Zie je over een dag of tien wel weer rondstruinen in onze wijk.
Greetz, Jack the man X -
23 Februari 2017 - 14:32
Mariette:
Ha Yvonne.
Weer een leuk verslag van je reis en belevenissen. Samen met de foto's maakt het dat we ons bij jou in Thailand wanen. Nog een paar dagen relaxen is fijn voordat je weer terugvliegt naar Nederland met regen en storm. Maar ook wel fijn om straks in je eigen huisje te zijn temidden van je vertrouwde spulletjes. We spreken snel iets af. Groetjes en voor straks een goede terugreis. Mariette -
23 Februari 2017 - 22:09
Henk De Leeuw:
Hoi Yvonne
Weer genoten van je geweldig mooie avontuur.
Wat zul je geschrokken zijn zeg met de tas!
Het zijn van die onverklaarbare dingen.
Je vraag je af hoe kan me dat gebeuren!
Toch een goede engelbewaarder mee genomen uit de Sint Jan!!
Geniet er nog maar even lekker van want hier gaat vandaag een flinke storm over.
En met carnaval regen en wind.
Groetjes
Henk -
24 Februari 2017 - 04:00
Toos Fr.:
Ha Yvonne,
weer een fantastisch verhaal!, Dankjewel daarvoor. Ik lees elke keer met plezier en moet glimlachen bij je reactie over de bush trips enadere georganiseerde actie's. Het klopt echter ook dat je dat niet alleen gaat doen.
Geweldig dat je fietstas er nog stond en gelukkig was het een klimmetje, kon je tenminste terug zeilen.
Nog een fijne laatste periode en een goede reis terug naar den Bosch.
-
24 Februari 2017 - 17:24
Corrie :
Hè die Yvon,
Tja wat moet ik nog zeggen? Alles is al gezegd; complimenten, bewondering, respect voor alles wat jij daar doet, gedaan hebt en prachtig beschrijft. En jij kunt blijkbaar moeilijk complimenten ontvangen en vind jij het maar heel gewoon dat jij samen met jouw fietske zoveel onderneemt en meemaakt ;). En toch kan ik het niet laten "JIJ BENT EEN KANJER" (En dat op jouw leeftijd, -
24 Februari 2017 - 17:26
Corrie:
Het laatste stukje werd niet geplaatst maar van die leeftijd is natuurlijk een geintje, je kent me. Ik wens jou nog een hele fijne en veilige reis terug, tot in Oeteldonk/ den Bosch. Liefs Corrie -
24 Februari 2017 - 18:31
Liesbeth:
Hoi jonge griet,
Wat is dit nou dat gezeur van iedereen betreffende leeftijd . De meeste jongeren doen jou deze fietsreis niet na. 60 is gewoon de nieuwe 30. Leeftijd is maar een getal,go girl.
Het is dat mijn fiets kapot is anders kwam ik jou daar even opzoeken.
Goede terugreis en een hele dikke pakkerd van een ander jong ding. Liefs Liesbeth. -
24 Februari 2017 - 19:52
Greetje:
Hey lieve Yvonne,
Ik wens je een veilige reis terug naar Oeteldonk
Veel liefs, Greetje XXX -
24 Februari 2017 - 22:29
Marnie:
mooie verhalen Yconne. En straks weer welkom thuis! T is koud hoor, dus je hebt er vast snel spijt van dat er weer bent :-)
groet en Marnie -
25 Februari 2017 - 21:29
Pieter Hogendorf:
Heb enorm genoten van je verhalen , Yvonne . Wat een fantastische avontuur is het geworden en een diepe buiging , vol bewondering , voor jou ,
Goede thuisreis en Liefs,
Pieter -
28 Februari 2017 - 17:52
Erica En Rini:
Alles is al gezegd en geschreven. Ik heb gemist wanneer je precies thuiskomt? -
01 Maart 2017 - 23:26
José:
Hoi Yvonne,
Heb genoten van je prachtige verhalen en mooie foto's.
Ik wens je een goeie terugreis en hoop je snel weer te ontmoeten.
Liefs José
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
