De laatste weken....

Ria en Guus heb ik niet meer gezien, ze waren toch sneller dan ik. Wel heb ik nog email contact met ze en we gaan nog een keer iets afspreken als ik weer thuis ben. Zij komen ook uit Brabant, waar vandaan ook weer, ik ben het vergeten.
Ik ga langzaam de laatste tijd. Ik heb tijd zat en eigenlijk vind ik het ook wel erg prettig zo. Ik heb soms de neiging om te gaan jakkeren. Dat is nu nergens voor nodig. Ik ben al bijna in Phuket, zelfs zo dichtbij dat ik eerst nog even door fiets naar Krabi. In Phuket wil ik niet lang zijn. Trekt me niet echt.
Vanaf Chumphon ben ik richting de oostkust gegaan. Nederlanders die ik tegenkwam, Esther en Richard uit Venlo nota bene, nou ja Tegelen maar dat ligt er tegenaan, adviseerden me om toch die route te nemen omdat dat echt heel mooi is. Dus ik heb geen spijt van de keuze. Bovendien is het ook de oorspronkelijke route van AWOL. Die hebben het al voor mij uitgezocht.
Zo kwam ik uit in Laem Son National park in een resort wat gerund wordt door de Nederlandse Boudewijn en zijn Thaise vrouw Wasana. Hij woont al zo'n 25 jaar in Thailand. Lekker geluierd, wel iedere dag een stukje fietsen in de omgeving, gelezen, af en toe wat Nederlandse tv en een tochtje naar een onbewoond eiland. Wat al heel snel niet meer zo onbewoond leek omdat er een hele groep luidruchtige Thaise jongeren op het eiland landde. Maar snel een nog rustig strandje kunnen vinden met een paar Duitsers die met dezelfde boot waren gekomen. Geprobeerd te snorkelen en 5 visjes gezien. Maar wel lekker gezwommen. Prachtig strand, azuurblauw water, maar eigenlijk niks voor mij. Het is me al gauw veel te heet.

De Tsunami lijkt hier nog voelbaar. Zo zie je overal langs de kust dezelfde evacuatie gebouwen. Ik wist eerst helemaal niet wat het was. Een leeg gebouw, ik was er al een keer in geweest. Maar goed, in geval van weer een tsunami kunnen mensen daar schuilen. Het doet me een beetje denken aan het beroemde kalf en de de gedempte put....

Zo leuk! Soms vragen mensen mij al half lachend: je bent toch niet helemaal uit Nederland komen fietsen? Nee zeg ik dan: vanuit China! Waarop ze eerst in de lach schieten en dan bijna verbaasd vragen: echt waar? Regelmatig wordt mij ook gevraagd hoe oud ik ben en de verwondering wordt daardoor alleen maar groter.
Nou kom ik toch heel regelmatig mensen van mijn leeftijd tegen, of iets jonger, maar ook ouder die ook een lange fietstocht maken. Dus zo gek is het nou ook weer niet en het is mogelijk! Soms irriteert het me ook dat mensen zo bewonderend doen. Zo maakte ik een twee-daagse tocht door het Khao Sok Nationaal Park.
Van alle deelnemers was ik veruit de oudste. Eerst in de bus, toen een heel eind met de boot om uiteindelijk op een fantastische plek aan het meer uit te komen met drijvende bungalows waar we zouden overnachten. Echt een prachtig meer, omringd door Karstgebergte, heel bijzonder. En heerlijk om in te zwemmen. Lekker geslapen daar. Op een deinend bed, ik werd zo in slaap gewiegd. Maar eerst nog een jungle tocht maken. We gingen door een grot waarin we regelmatig door het water moesten. Zelfs zo hoog dat het bij mij tot mijn nek kwam, dus dan maar zwemmen.
Klimmen, dalen, over rotsen klauteren, tussen struikgewas door. Als ik maar dreigde te struikelen werden me al handen toegestoken. "Gaat het, mevrouw?" Ja hoor, het gaat goed! En ik heet Yvonne, geen mevrouw!
De gids zei tegen mij: "You are very strong!" Waarop ik antwoordde:"You too!" Allemaal heel aardig bedoeld maar ik ben verdorie toch niet invalide? Ik heb al zo'n 6000 kilometer gefietst dus dit kan ik ook nog wel! Ik werd er ook een beetje zenuwachtig van en ik had voortdurend het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen.
Overigens weinig dieren gezien. Een of twee aapjes in de verte en allerlei vogelgeluiden gehoord maar niks gezien. Wel in de grotten, padden, enorme spinnen en vleermuizen! Honderden. Nou niet mijn favoriete soort beesten.
Voorlopig hoef ik geen grotten meer te zien heb ik besloten. Het is genoeg geweest. Het was een leuke tocht maar eigenlijk vind ik het toch ook een beetje nep allemaal. Je struint daar met zo'n man of 20 door de bush, je komt onderweg ook nog andere groepen tegen. Ik bedoel, het is prachtig en je kan moeilijk in je eentje door die jungle, je zou hopeloos verdwalen en het mag ook niet eens.
Maar ik krijg nou ook niet echt het gevoel dat je iets unieks doet. En het nadeel van zo'n georganiseerde tocht is dat je veel tijd verdoet met wachten. Het geven van uitleg laat ook nog wel eens te wensen over. Maar goed, ik heb het gedaan, zeker geen spijt van en heb er van genoten. Tevreden ben ik de volgende dag weer op mijn fietsje gestapt. Op naar Krabi. Twee dagen fietsen waarvan de tweede dag zwaar en lang was. Erg warm, veel klimmen en dalen en zo'n 100 kilometer.

Ik was halverwege al behoorlijk moe, vandaar waarschijnlijk dat me nog iets heel stoms gebeurde. Ik had ergens wat gedronken, op een bankje bij een supermarkt. Een erg druk punt waar verkeer af en aan kwam om er even te pauzeren.
Toen ik weg fietste werd ik meteen in beslag genomen door een klimmetje. Ik had een vaag gevoel dat er iets niet klopte, hoewel ik me dit pas achteraf realiseerde.
En ineens, na ongeveer een kilometer zag ik had! Mijn stuurtas vergeten. Ohhh shit, nee hè!!! Help! Mijn paspoort, geld, bankpasjes, ereader, IPad, telefoon!
Hoe kan ik zo stom zijn! Meteen terug. Dat ik aan de verkeerde kant van de weg fietste maakte me echt niks uit. Terug!!! En, wat een wonder, mijn tas stond nog gewoon op het bankje, niemand had er aan gezeten en alles zat er nog in. Hoe is het mogelijk! Wat een opluchting! Ik heb even moeten bijkomen van de schrik voordat ik weer opnieuw aan hetzelfde klimmetje kon beginnen.
Is dit nu gewoon een kwestie van geluk hebben of geeft dit aan hoe veilig Thailand is? Ik denk allebei. Ik moet zeggen, ik voel me hier ook altijd veilig. Het zo'n makkelijk land om te reizen. Ik hoor ook weinig over criminaliteit, zie nauwelijks agressiviteit. Maar ja, ik heb natuurlijk ook maar een oppervlakkige indruk van het land. Maar de mensen zijn eigenlijk altijd vriendelijk en hartelijk.

Krabi is best een leuke stad. Ik zit in een hotel wat zo'n 3 kilometer van het centrum ligt. Maar ach, ik heb een fiets dus wat zeur ik nou. Het eerste hotel wat ik zag, meteen goed, betaalbaar, rustig en schoon.
Dus ik fiets iedere avond naar de nightmarket, wat een uitvinding, wat een geweldig fenomeen, hadden we zoiets maar in Den Bosch! Ik eet daar wat of koop eten en neem het mee naar mijn hotel. Je vind er de meest heerlijke gerechten, pad Thai, veel vis, garnalen, mosselen. Gisteren zelfs een oestersalade op waar zo een half dozijn oesters in gaat. Kost ook allemaal geen drol.
Iedere dag wordt het weer opnieuw opgebouwd en afgebroken. Overdag ziet het er heel anders uit en verwacht je niet dat het 's avonds weer zo bedrijvig is. De meest fantastische gerechten kan je daar krijgen. In het weekend is-t-ie vaak nog groter en wordt er ook muziek gemaakt.
Vandaag ben ik naar Ao Nang gefietst, een stadje aan de kust, 16 km hier vandaan. Ik had het idee om daar een paar dagen naar toe te gaan maar ik vind het zo'n kermis. Druk en duur! Een hele toeristische badplaats. Dus dat gaat het niet worden. Ik zie wel wat ik verder ga doen. Eerlijk gezegd heb ik ook niet meer zo'n zin om nog iets nieuws te ondernemen. Ik wil naar huis!! Dat heb ik nou altijd op het einde van zo'n reis.

Ik heb inmiddels een resort geboekt voor de komende nachten in de buurt van Phang Gna, de stad waar ik dus vandaan kom. Ziet er uit als een fijn plekje om nog een paar dagen te relaxen.
Het is vandaag wat bewolkt en daardoor ook erg benauwd. Ik heb me opgesloten in mijn hotelkamer en ga er pas weer uit op het einde van de middag als het iets koeler is.
Yvonne