Hernieuwde kennismaking met Vietnam!

Ik moet mijn mening over Vietnam bijstellen. Toen ik hier Zo'n 10 jaar geleden was vond ik het helemaal niet leuk. De mensen vond ik zo opdringerig, soms op het agressieve af. Zo ervaar ik dat nu helemaal niet. Ik vind ze aardig en vriendelijk. Dus het zal deels aan mij gelegen hebben. Ik zwaai en glimlach de hele dag en roep voortdurend hallo terug. Al moet ik zeggen dat ik op het einde van een lange fietsdag wat minder enthousiast reageer...
Nou is het ook wel bekend dat de mensen in de toeristische plaatsen wat meer aan je trekken. Logisch natuurlijk, ze zien toeristen en willen wat aan je verdienen.
Dat is een van de leuke dingen van het fietsen, je komt op plaatsen waar je echt maar heel weinig toeristen ziet. En als ze er zijn, zijn het meestal ook fietsers en ook nog uit Nederland. Maar daarover later meer.
Het is ook ineens heel anders dan in China. Alles lijkt veel overzichtelijker en toegankelijker. Alleen het schrift al, al vrij snel wist ik hoe ze "hotel" schrijven, iets wat ik na al die weken in China nog niet kon ontcijferen. De mensen zoeken veel meer contact, de huizenbouw is anders, onderweg kom je veel meer dorpen tegen, de natuur is anders. Een groot verschil vind ik.

Ik begon in Vietnam met een korte fietsdag. Ongeveer 30 kilometer. Daarna kwam er een klim van 50 meter hoogte naar 1000 meter en dat over 15 kilometer. Ik heb de weg van de minste weerstand gekozen en de bus genomen! Fiets in de bus, deze keer deed niemand moeilijk er over, hoewel de bus al stampvol was. Dozen en grote zakken met weet ik wat er allemaal in zat. O ja, onder andere een zak met kippen, levend en wel. Zelf ging ik bijna op een zak met gekookte noedels zitten!
Ik kwam uit in Bac Ha waar het op zondag altijd markt is. Prachtig. Kleurrijk. In een naburig dorp was het op zaterdag markt, dus daar eerst naar toe. Met een taxi, samen met twee Fransen. Ik vond het heel leuk, beduidend minder toeristisch dan Sa Pa waar ik de vorige keer geweest ben. Daar word je voortdurend aangesproken door mensen die je het een en ander willen verkopen. De andere highlight, Halong Bay heb ik ook al gezien dus daar hoef ik ook niet meer heen. In plaats daarvan heb ik een paar dagen later in Ninh Binh een boottochtje gemaakt. Heel mooi!
Ik moest dezelfde weg die ik met de bus gedaan had terug om weer op de route te komen. Dat was een makkie! Trappen hoefde ik niet, alleen af en toe bijremmen. Een heerlijke afdaling maar helaas was het erg mistig waardoor ik niets gezien heb van de prachtige uitzichten die me beloofd waren. Maar wederom was ik wel weer erg blij met mijn goede fietsverlichting!
Na een dag of 5 was ik in Hanoi. Onderweg ontmoette ik nog een jong stel, zij uit China, hij uit Argentinië. Dat het zomaar bij elkaar komt! Leuke mensen. Helaas, ik had gehoopt ze in Hanoi nog te ontmoeten maar dat is niet meer gelukt.

Hanoi is een complete heksenketel. Het is zo overweldigend, verkeer, getoeter van de eindeloze stroom scooters, veel mensen, heel veel mensen, overal muziek, herrie...De stad lijkt uit zijn voegen te barsten. Het trottoir is niet meer bestemd voor voetgangers maar zijn parkeerplaatsen voor scooters en snel gecreeerde terrasjes. Vaak met van die kleine plastic stoeltjes, kinderformaat. Ik snap niet zo goed waarom ze geen normaal formaat stoelen neerzetten! Misschien omdat er zo meer kunnen zitten? Zebrapaden worden massaal genegeerd, geen wonder, het wit is al lang niet wit meer en zo verkleurd dat ze nauwelijks nog opvallen tegen het grauwe asfalt.
Maar ondanks die ogenschijnlijke chaos lijken er toch weinig ongelukken te gebeuren. En ach, zelf heb ik er ook doorheen gefietst en dat gaat wonderwel best goed. Wel stoer hoor, al zeg ik het zelf. Een westerling stak zijn duim op en riep dat ik een "courageous woman" was. Nou, leuk om te horen toch?

En...er is weer koffie. En echte koffietentjes, dat zag je in China helemaal niet.
Nou behelp ik me al met oploskoffie en dat is heel goed te doen hoor. Het went wel. Maar de koffie in Vietnam is wel heel speciaal. Je krijgt het voor je terwijl het water tergend langzaam door een klein filtertje loopt waar de gemalen koffie in zit. Onderin zit een laagje gecondenseerde melk. Kan ook zonder maar dan vind ik 'm echt te sterk. De koffie zelf is al bijna stroperig, zo sterk. Daarna kan je er ijsblokjes bij doen. Lekker hoor en één kopje is echt genoeg. Je gaat hard fietsen van zo veel cafeïne. En een kopje thee krijg je er altijd gratis bij.

Ik logeer in het oude gedeelte van de stad. Mijn "Nha Nghi", hotel dus op z'n Vietnamees is prima, met airco, dat is hier wel hard nodig. De naam: Hanoi Friendly hotel doen ze eer aan. Vriendelijke staf, behulpzaam. Het eerste hotel waar ik binnenstapte, meteen goed! Wel doe ik 's nachts de ohropax in-met dank aan Carina!-om de eindeloze stroom van geluiden buiten te sluiten.
Na wat sightseeing en het aanvragen van een visum voor Thailand weer verder. Vier dagen in de stad vond ik ook wel weer mooi geweest.
Net buiten Hanoi kwam ik twee fietsers tegen, Nel en Piet, die dezelfde route fietsen als ik. Ook via AWOL. We fietsen nu al een paar dagen samen. Leuk! Ik heb wel plezier met hen. De koffiestops en de maaltijden zijn zo wel wat gezelliger.
Vanmorgen heb ik echter afscheid van ze genomen. Eigenlijk was het plan om vandaag de grens over te gaan naar Laos. Maar ik kwam er gisteren ineens achter dat ik problemen met mijn visa voor Laos en Thailand krijg als ik nu al de grens over ga. Voor Laos is het een maand geldig en voor Thailand twee. Dan kom ik net een paar dagen te kort. Dus om niet in de problemen te komen en mezelf de moeite van eventuele visumverlenging te besparen blijf ik nog een paar dagen in Vietnam. Dit visum is nog wel even geldig. Ik ben nu van de route af en zit in Vinh. Een vrij grote stad, niet echt bijzonder maar ik zit wel in een fijn hotel. Morgen wil ik naar de kust fietsen, maar eens kijken hoe het daar is.

Oei, bijna mijn gps kwijt! En de kilometerteller! Ik had ergens koffie gedronken en een heerlijk broodje gegeten toen ik net hier aangekomen was. Daarna had ik even een gesprekje met een van de meisjes die er werkte. Ik vroeg of zij een hotel wist en ze had me uitgelegd hoe ik er kon komen. Toen ik eenmaal bij dat hotel was-wat ik overigens niks vond-kwam ik er achter dat ik de gps en de kilometerteller niet bij me had. Ik hard terug gefietst naar de bakery en ze knikte me door het raam al meteen geruststellend toe. Ze hadden 'm keurig in een plastic zakje gedaan. Pffff....ik was helemaal opgelucht! Zonder gps voel ik me reddeloos verloren, nou ja, dat denk ik dan. Overigens wist ze ook nog wel een ander hotel waar ik nu dus zit. Iets duurder als wat ik normaal heb maar wel een fijn, rustig en schoon hotel. Ik moet mezelf af en toe eens verwennen.
Yvonne