Go with the flow

Toen ik de volgende ochtend wakker werd had ik het gevoel dat ik een bejaarde zeehond had ingeslikt die zich nu een weg naar buiten probeerde te blaffen. Auw....pijnlijk. Dat wordt niet fietsen. Eerst maar eens met mijn "wat en hoe" boekje naar de apotheek. Ik kwam terug met een drankje en een doosje pillen. Alles gebaseerd op Chinese kruiden. Antibiotica kan altijd nog, maar daar ben ik niet zo van. In de loop van de dag voelde ik me weer opknappen en waagde ik tussen het lambakken door op de hotelkamer, af en toe een wandelingetje. Veel keus is er niet in Qiaotou , linksom, rechtsom, ze kennen me hier inmiddels wel.
De dag erna weer op de fiets voor een traject van zo'n 80 km. Het werden er natuurlijk weer meer. De route bracht me naar de linkeroever van de Yangtze, beetje een hobbelweg langs kleine dorpjes. Leuk....maar het had wel wat geregend de laatste tijd dus kwam ik bijna vast te zitten in de bruine modder. Help, ik voelde me al helemaal wegzakken, schoenen al helemaal doorweekt, fiets tot aan de velgen in de smurrie. Met veel pijn en moeite mezelf en de fiets weer op het droge geholpen en maar besloten om dezelfde weg terug te fietsen en toch maar aan de rechterkant te blijven. Dat is de C204, goed asfalt maar ook druk. Dat waren dus al zo'n 12 km extra. Wat later op de dag kwam ik bij een tolweg uit. "Niet voor fietsers", dat begreep ik! Eer het me duidelijk was waar ik dan naar toe moest was ik weer een half uur verder. Ik moest een stukje terug en dan een slechtere, maar wel leukere weg nemen die voortdurend parallel liep met de autoweg. Die autoweg leek me nog erg nieuw, een soort fly-over die ik voortdurend naast me zag.
Weer een heel stuk verder zag ik een lange rij auto's staan. Wat bleek, ze waren de weg aan het opbreken. Da's fijn! Zo midden op de dag. Het was al half 5 en eigenlijk had ik al lang binnen willen zijn. Terwijl ik me op stond te vreten van ongeduld merkte ik niks van irritatie bij de andere wachtenden. Ach ja, dat is waarschijnlijk de beste manier om er mee om te gaan. Go with the flow! Toen ze het gat begonnen te dichten stond ik al in de aanslag met mijn fiets. Ik zag langzaam een paadje ontstaan, net breed genoeg voor de fiets. De graafmachine stond niet meer zo prominent in de weg, even getest of het zand wel voldoende stevigheid had...en ja hoor, mijn fiets door het zand gesleurd en ik voelde weer een soort van asfalt onder mijn voeten en kon weer fietsen.
Net voor het donker was ik in de stad waar ik zijn moest, Jianchuan, wat ik ook nog eens voortdurend verkeerd uitsprak zodat mensen echt niet snapten waar ik naar op weg was. Voor Chinese begrippen vond ik dit best een aangename stad. Brede straten en veel groen. Hier ook maar weer een rustdagje genomen, ik was er weer aan toe.

Op naar Shaxi, een mooie oude Chinese stad. Ik vond een prachtig hotel, niet eens zo duur, een echt Chinees gebouw met een mooie binnenplaats met heel veel houtsnijwerk. En, het was de wekelijkse markt! Daar hou ik nou van. Ik had niet eens zo ver gefietst dus ik bewaarde het douchen voor wat later op de dag. Snel omkleden en hup, de markt op. Veel "Chinese meuk" en van alles waarvan ik echt geen idee heb waar het voor zou moeten dienen. Veel plantaardige producten, gember en knoflook was een van de weinige dingen die ik herkende. Ik vermoed dat er veel plantaardige medicijnen verkocht worden. Ik heb wel geprobeerd om er achter te komen maar de communicatie blijft moeizaam.
Vanuit Shaxi werd de route steeds mooier. Het zou weer een route van 110 km worden, maar die heb ik maar in tweeën gehakt waardoor ik er meer van kon genieten. Ik fietste voortdurend langs de rivier de Yangbi, een weg met klimmen en dalen, zo tussen de 2300 en de 1500 meter.
Kijk, dacht ik toen ik daar zo fietste, zo had ik me China nou voorgesteld. Mooie uitzichten, rijstterrassen, typische Chinese huizen en regelmatig uitzichten op besneeuwde bergen.
Het was er heerlijk fietsen en het klimmen viel me reuze mee. Ik ga niet zo snel maar ik kom er wel.
Nog een paar dagen in Dali doorgebracht, een mooie stad. Wel toeristisch maar vooral veel Chinezen. Ik heb het idee dat de Chinezen best veel reizen in hun eigen land en ook voor langere tijd. Ik ben er al een paar tegen gekomen die toch al een tijdje onderweg zijn. Met name jonge mensen.
Nu zit ik in Xiaguan vanwaar ik morgenvroeg de bus pak naar Kunming.
Grote drukke stad, een belevenis om hier te fietsen. Maar dat vind ik in iedere Chinese stad tot nu toe. Aan alle kanten verkeer, druk, onoverzichtelijk.
Ik bedoel, het gaat allemaal wel, ook hier geldt weer: "go with the flow" maar het is niet te vergelijken met een fietstochtje van Den Bosch naar Vught.
Ik heb een goed en goedkoop hotel gevonden dankzij een bijdehand meisje van een jaar of 12,13. Ze zat bij haar moeder achter op de scooter en sprak mij aan in haar beste Engels. Ze deed zo goed haar best! Dapper hoor en dat terwijl ze ook nog een beetje stotterde. "Follow me", raadde ze mij aan. Dus ik achter de scooter aan. De meeste Chinezen zijn vaak ook een beetje verlegen als ze al Engels proberen te spreken en beginnen er dan maar helemaal niet aan. Zij deed dat dus wel en ik vond haar zo vertederend. Ik heb ze uitgebreid bedankt voor haar hulp en moeder gecomplimenteerd met haar slimme dochter. Hoop dat haar dochter dit vertaald heeft voor haar!
Dus, morgen in de bus en overmorgen begint het tweede deel van mijn reis. Nog een stukje China en over een dag of 14 zal ik waarschijnlijk in Vietnam zijn.
Yvonne