Kookles, circus, honden, vogels en watten!

De reserve binnenband heb ik nog steeds niet gevonden. Fingers crossed dat ik geen lekke band krijg en als het wel zo is dat het gat niet al te groot is en makkelijk te plakken..
Na Siem Reap ben ik in twee dagen naar Battambang gefietst. Ik vond het wel een leuke stad met een hele leuke nightmarket. Net voldoende toeristen om het leuk te maken. Daar kwam ik ook Rita weer tegen, een jonge vrouw uit Oostenrijk die ook alleen fietst en een beetje dezelfde route doet als ik. Ze heeft een pagina op Facebook: "Right In To Adventure". Briljant gevonden, toch? Haar volgende plan is: "de wereld rond". Daar gaan we vast nog meer van horen!
In Battambang heb ik een kookles gedaan, Cambodjaans uiteraard. Ik vond dat ik heerlijk gekookt had! Voor de liefhebbers zal ik het thuis nog eens herhalen.
Verder ben ik naar het circus geweest, Phare Ponleu Selpak. Erg leuk om te zien. Vooral veel acrobatiek. Ik vond het af en toe te eng om te kijken, de ene stunt na de andere. Het enthousiasme van de jonge mensen was erg aanstekelijk.
Verder kwam ik eerder op die dag in een massale fiets happening terecht. Het had iets te maken met Bevrijdingsdag maar ook om mensen te stimuleren om wat vaker de fiets te pakken. Ik ben een stukje meegefietst maar het was erg druk dus ik ben al snel afgehaakt. Maar wel erg leuk om te zien.
Ik heb de kaart van Cambodja uitgebreid bestudeerd maar wat ik ook wilde, het zijn allemaal enorme afstanden, heet, plat en ver. En ik zou hoe dan ook weer terug moeten om de grens naar Thailand over te gaan. Cambodja heeft wel wat mooie highlights maar om te fietsen vind ik het niet zo aantrekkelijk. Dus: naar Thailand. In één dag 116 km gefietst. Ging eigenlijk heel goed, de nacht daarvoor had het flink geregend dus het was lekker afgekoeld. Maar wel heel vochtig.
Ik zit nu in Poipet, de grensplaats met Thailand, te wachten tot het ophoudt met regenen, of in ieder geval wat minder.
Na veel pijn en moeite vond ik hier een redelijke hotelkamer, geholpen door een jongen die mij voorreed op zijn scooter. Even dacht ik dat ik met ET te maken had, niet qua uiterlijk,(dat zag ik nauwelijks, hij had een helm op en een mondkapje voor) maar hij zei voortdurend: "Go home". Na enige tijd begreep ik dat hij me naar een hotel wilde brengen. "Home" betekende in dit geval dus "hotel". Maar ik was hem wel dankbaar want, zoals ik al zei, het viel nog niet mee om iets behoorlijks te vinden. Ik ben tegenwoordig toch wel iets kritischer dan vroeger. Als het maar goedkoop was vond ik het al lang goed. Tegenwoordig wil ik toch wat luxe, warme douche, schoon, een kamer waar ik me prettig voel, airconditioning (alhoewel ik daar ook niet altijd blij mee ben, ik ben er verkouden van geworden, maar ja, je kan ook moeilijk zonder want dan is het van de hitte niet uit te houden). Dat kost dan wat meer maar dat heb ik er graag voor over. En voor onze begrippen nog steeds goedkoop.

De grensovergang was een belevenis op zich. Druk, rommelig, mensen die lopend met grote handkarren de grens overgingen. Door de regen was het een flinke modderboel. Het uitcheck punt voor Cambodja fietste ik zo voorbij, dus ik werd weer terug gestuurd. Toen ik mijn stempel had moest ik mijn fiets ergens parkeren en werd naar een hal gestuurd waar een massa mensen in de rij stond. Ik heb daar zeker twee uur moeten wachten. Gelukkig stond ik in de buurt van een leuke Engelsman waar ik mee aan de praat raakte. Erg gezellig maar ik was toch blij dat ik aan de beurt was.
En toen...mijn fiets. Die stond nog aan de Cambodjaanse kant en ik was mijn hele oriëntatie kwijt. Waar is-t-ie? Ik ging het maar eens vragen. Mijn uitleg, bijv. "mijnheer, voordat ik de paspoort controle inging..." werd ieder keer onderbroken: "ohhh, pasport control, over there." Of: "Mijn fiets staat nog aan de Cambodjaanse kant..." "ohhh, Cambodja! That way." Nee verdorie, ik wil naar Thailand en ik wil mijn fiets! Die staat daar ergens! Grrrrrr....Uiteindelijk liep een beambte, erg strak in het uniform, langzaam met mij mee. En ja hoor, op een gegeven moment herkende ik het weer. De fiets stond nog waar ik hem had neergezet. Toen nog even langs de douane voor de fiets, waar ik zo door kon lopen en ik was in Thailand......Iets klopte er niet toen ik begon te fietsen.....
Ach ja, verhip, hier rijdt iedereen links! Laat ik dat dan ook maar doen. Eerst maar even mijn achteruitkijkspiegeltje aan de andere kant van het stuur zetten.
Het was maar goed dat ik maar zo'n 60 km hoefde te fietsen die dag. Het was al laat en kwam rond een uur of 5 op mijn bestemming aan.

Vandaag een erg landelijke route gedaan. Erg mooi! Langs rijstvelden, zo groen dat het een genot is voor mijn ogen. Langs water en kleine weggetjes. Veel begroeiing en veel vogels. Ik hoorde ze meer dan dat ik ze zag en ik heb er weinig verstand van, maar vogelaars zouden hun hart hier op kunnen halen.
Wat minder leuk was waren de honden. Ik ben zeker een keer of 15 belaagd door één, maar meestal door meer honden. En dat bestaat dan uit blaffen, grommen en achter of naast mijn fiets meelopen. En als er één begint te blaffen begint de rest in de buurt ook mee te doen. Ik doe of ik gek ben, blijf zo rustig mogelijk om me heen kijken, geniet zogenaamd van de omgeving en kijk geen hond aan! En zowaar, het werkt....tot nu toe. Ze haken al snel af zonder hun tanden in mijn kuiten te zetten. Maar leuk vind ik het niet en de adrenaline die iedere keer weer door mijn lichaam schiet en die ik onder controle moet houden is dodelijk vermoeiend. Ik had ook een dazer mee moeten nemen, helemaal vergeten!

Volgende stop was Ayutthaya. Ik had gehoord dat het wel een interessante stad is en dat je er het beste een paar dagen voor kan uittrekken. Via Booking.com had ik een bed gereserveerd in een hostel. Dit was het goedkoopste wat ik kon krijgen, hotels waren allemaal erg prijzig. In Siem Reap was dat hostel me goed bevallen en hier ook weer. Pas nieuw, modern gebouw, brandschoon en aardige mensen. En ik heb de slaapzaal voor mijzelf alleen. Gelukkig maar want ik hoest alsof ik weer kettingrook. Ik zou iedereen maar wakker houden!
's Avonds was hier een feestje van onder andere het personeel, ik werd uitgenodigd om mee te eten. Helaas had ik al gegeten maar ik heb me toch laten verleiden. Heerlijke gamba's, mosselen, kipkluifjes, erg lekker allemaal!
Gisteren heb ik een aantal "watten" (tja, wat is nou precies het meervoud van "wat"?) bezocht. Ayutthaya was van 1351 tot 1767 de hoofdstad van het gelijknamige koninkrijk. Het land werd ook wel Siam genoemd. Het kwam ten val door de verwoesting door Birma. In de loop der jaren zijn veel ruïnes weer gerestaureerd en ik moet zeggen, het is prachtig. Overal in de oude binnenstad zie je overal boven uit steken en er zitten echt juweeltjes bij. Mooi om te zien maar tjonge jonge, wat is het hier warm! En zo druk ook....
Ik heb er op één dag zo'n 6 gezien, wel de belangrijkste denk ik en daar heb ik het maar bij gelaten. Ik twijfel nog wat ik vandaag ga doen. Naar de drijvende markt? Maar toch maar even niet met de fiets denk ik zo.

Nou, dat was het dus: de drijvende markt. Ik heb een tuk-tuk heen en terug genomen. Wat een kermis. Ook wel gezellig, heel druk, maar voornamelijk met Aziatische toeristen. Eten, vooral heel veel eten. Dat doen ze hier erg graag en veel.
Er werd ergens een voorstelling opgevoerd die bij ons echt niet zou kunnen. Ik denk zelfs dat het verboden zou worden. Bloederige taferelen (nou ja, zogenaamd, het werd ook nog slecht gespeeld) waarbij vrouwen en kinderen het onderspit moesten delven. Of misschien is het toch nog goed afgelopen maar ik heb het einde niet afgewacht. En dat alles onder de foto van wijlen koning Bhumibol en zijn vrouw.
Je kan hier een karper of een geit de fles geven! Hoe gek kan je het bedenken?
Je kan een ritje op de rug van een olifant maken of je kan ze voeren. Vind je dat niks dan kan je altijd nog schapen voeren. Aan mij allemaal niet besteed. Maar, ik moet zeggen, die olifanten vind ik wel enorme indrukwekkende dieren.

Het begint nu toch echt op te schieten met mijn reis. Ik heb nog anderhalve maand. Toch nog meer dan de gemiddelde mens aan vakantie heeft maar voor mijn gevoel ben ik al een beetje op de terugweg. Morgen vertrek ik weer na drie nachten in Ayutthaya. De volgende stop is in Kanchanaburi, twee dagen fietsen van zo'n 90 km per dag, bij de "the bridge on the River Kwai", bekend van de gelijknamige film.
Ik hou jullie op de hoogte.
Yvonne