Enorme hoogtes en diepe dalen!

Ik geloof niet dat ik ooit op zo'n grote hoogte gefietst heb. Boven de 3300 meter!
Ongelooflijk en dodelijk vermoeiend! Die dag dat ik meer dan 100 km moest doen gaf me echt een nekslag. 30 km klimmen, van 1350 naar 2688 meter. En dat nadat ik er al 50 km op had zitten die dag. Zulk soort klimmen kan je beter in het begin van de dag doen.
Ik kroop als een slak tegen de berg op. Het plezier wat ik vorig jaar in het klimmen had gekregen sloeg weer om in tegenzin. Ik heb echt uren over die 30 km gedaan.
Vlak voor Lijiang, de stad waar ik uit moest komen verdwaalde ik min of meer, (het zal ook eens niet zo wezen!) waardoor ik het laatste stuk in het donker, over een drukke, onverlichte verkeersweg moest doen. Gelukkig heb ik tegenwoordig goed licht op mijn fiets!
De avond kreeg nog een leuke wending. Om snel wat te kunnen eten hoefde ik de straat maar over te steken van het hotel waar ik zat. Daar ontmoette ik drie Chinese mannen die in het zelfde hotel zaten en die me uitnodigden om met hen te eten.
Why not, ik had wel wat behoefte aan gezelschap! Ik kon slechts met een van hen een praatje maken, de anderen spraken geen Engels. Ze waren heel aardig!
Roken tijdens het eten lijkt heel normaal te zijn, het rookverbod is hier nog nergens van kracht. Boeren en rochelen deden ze niet, wel liet een van de mannen na het eten, zonder blikken of blozen een hartstochtelijke wind. Zo, die moest er even uit!
Ik geloof dat Chinezen het maar heel vreemd vinden als je alleen zit te eten. Nou is dat ook niet iets wat ik in Nederland snel zou doen, alleen als ik op reis ben. Tja, want eten moet je toch op z'n tijd. De volgende avond werd ik, in hetzelfde restaurantje weer aan tafel uitgenodigd bij een jong Chinees stel. Of nee, het was niet eens een stel, ze waren allebei op vakantie en hadden elkaar in hun hotel ontmoet. Zij sprak redelijk Engels, hij geen woord.

Eigenlijk ben ik maar gematigd enthousiast over het landschap. Vaak is het grauw, droog, bruin en stoffig. De mooiste uitzichten zijn toch wel tijdens het klimmen. De Yangtze is voortdurend in beeld en is wel heel indrukwekkend. Het voorbij razende verkeer is een erg negatieve factor. Toeterend werkverkeer, herrie, stof! Gek word ik er soms van. Vooral de weg naar Shangri-La.
Soms moet ik langs grazend vee in de berm. Daar ben ik niet zo gelukkig mee...vooral niet met die zwarte stier die mij aandachtig gade sloeg terwijl ik dichterbij kwam. Likkebaardend met stoom uit zijn neusgaten terwijl ik me ineens realiseerde dat ik mijn knalrode jasje aan had...oei!
Maar even midden op de weg gaan rijden en gelukkig gebeurde er niks. De stier leek toch goedaardiger dan ik dacht.


Verder is het afzien hier. Het is koud, kil, nat. Ik had besloten om met de bus van Shangri-La-wat overigens een hele leuke stad is-naar Baishuitai te gaan.
Een afstand van 100 km, boven de 3000 meter met uitschieters naar 3700 meter. Gezien de kou, het feit dat ik last heb van de hoogte, (wat hoofdpijn, kortademig) en ook nog eens verkouden ben hebben me dat besluit doen nemen.
Toen ik die ochtend op het koude busstation kleumend zat te wachten vroeg ik me al af waar ik toch mee bezig was. De hele onderneming ging me steeds meer tegen staan. Mijn fiets bleek ook nog op het dak van de bus te moeten, niet in de bus zoals de vorige keer! Daar begin ik niet aan. Ik vind het ook allemaal maar niks, fiets in de bus, maar op de bus is nog erger. Dus dan maar niet. Die hele Tijgerkloof kon me inmiddels gestolen worden! Ik wil warmte, comfort, mijn eigen bed, eindeloos heet douchen! Lekker eten, rode wijn en en en...jaaa...een Bossche Bol!

Ik besloot eerst maar eens op mijn gemak te gaan ontbijten in The Compass, een leuk café met ontzettend vriendelijk Engelssprekend personeel.
Uiteindelijk daar ook een kamer genomen. Drie keer zo duur als waar ik de laatste twee nachten heb geslapen maar zeker drie keer zo leuk. En met een eindeloos hete douche, dus een van mijn wensen kwam uit. En morgen fiets ik dezelfde route terug naar Qiaotou heb ik na rijp beraad met mezelf besloten.
Ik verwacht dit wel in een dag te kunnen doen. Hier naar toe heb ik er ruim anderhalve dag over gedaan. Alles wat ik geklommen heb daal ik nu weer af! Vandaar kan ik ook de Tijgerkloof in, wel wat minder spectaculair maar ik vind het wel goed! Nadeel is dat ik weer diezelfde weg met drukte, stof en getoeter moet doen, maar het moet maar even. In Qiaotou kan ik de looping wel weer oppakken zodat ik niet alles dubbel hoef te doen.
Kortom verloopt de reis toch niet helemaal zoals ik wil. Ik zie er soms tegenop om aan een nieuwe dag te beginnen. Zou er bijna gedeprimeerd van worden! Wat China wel niet met je doet! Maar goed, ik ga nu weer naar beneden, hoop dat ik me dan weer wat beter ga voelen. Tja, het leven van een eenzame fietser in China gaat niet over rozen!

Zo, dat was een feestje om dezelfde weg terug te fietsen. Heen ruim anderhalve dag, terug zo'n 6,5 uur. Op een paar klimmetjes na was het een grote afdaling. Ook minder druk, waarschijnlijk omdat het zondag was. En ik had voortdurend uitzicht op besneeuwde bergen. Prachtig. Op de heenweg heb ik daar nauwelijks iets van gezien omdat het bewolkt was. Ik voel me gelijk beter nu ik ook weer wat lager zit. En het is hier weer een stuk warmer. Flink snotteren en hoesten doe ik nog wel.
Vandaag een dagtocht naar de Tijgerkloof gemaakt. Er zitten geen tijgers hoor, in ieder geval nu niet meer. De legende vertelt dat een tijger van de ene kant van de kloof naar de andere sprong om een jager te ontwijken.
Het is wel een prachtig natuurfenomeen. De rivier de Yangtze die heftig kolkend door de kloof stroomt. Voor de toeristen zijn er een aantal bruggen, trappen en plateaus gecreëerd zodat je helemaal af kan dalen naar de rivier. Erg toeristisch, maar niet voor niks. Het is erg indrukwekkend om te zien.
Daarna ben ik nog zo'n 10,15 kilometer de kloof in gefietst. Een prima weg en geweldige uitzichten. Ben blij dat ik in ieder geval dit gezien heb.

Bedankt voor al jullie reacties! Leuk om te lezen.
O ja, de GPS doet het gewoon en de ratel in de fiets is ook verdwenen. De ketting liep tegen de kettingkast, effe flink aan getrokken en het probleem was opgelost. Wat ben ik toch handig!
Yvonne