Pamplona

Pamplona 15-06-2013
Op de eerste plaats iedereen bedankt voor de felicitaties en de leuke berichtjes op mijn blog! Ik geniet hier heel erg van!
Laat ik nou toch bijna Spanje al uit zijn. Ik zit in Pamplona (de aanhef deed dit waarschijnlijk al enigszins vermoeden!) en hoef alleen nog maar even die bult over die ze Pyreneeën noemen. Nou, mij krijgen ze niet meer klein! Met geen enkele Pyrenee meer!
Na mijn laatste verslag heb ik flink doorgetrapt. Inderdaad, de ergste bergen heb ik gehad. Dat blijkt wel uit de afstanden die ik maak. Al een paar keer zo'n 90 km gemaakt. Wel wat veel en was ook eigenlijk niet helemaal de bedoeling, maar ja, het is wel weer te doen. Twee weken geleden had ik met 35 km al moeite vanwege de hoogteverschillen.
De dag voor mijn verjaardag kwam ik uit in Cistierna, geen bijzonder mooie stad, maar ik zat wel in een heel mooi hotel. Met bovendien een hele aardige, vriendelijke staf.
Op mijn verjaardag zelf ben ik toch maar weer gaan fietsen. Even overwogen om een dagje vrij te nemen, maar ach dacht ik, een kort dagje kan altijd.
Onderweg kwam ik nog een paar fietsende Nederlanders tegen. Ik zag twee fietsen staan en twee mensen die zich heerlijk aan een meer op hun kampeerstoeltjes hadden geïnstalleerd. En ik zag aan de fietsen en de ruggen meteen dat het Nederlanders waren. Even wat ervaringen uitgewisseld, was erg leuk. Ik had de hoop dat ik ze nog eens tegen zou komen, maar tot nu toe is dat nog niet gebeurd.
In het plaatsje waar ik uitkwam, Camporredondo, werd ik aangesproken door een vrouw die mij een slaapplaats aanbood in haar huis, of eigenlijk het huis van haar moeder waar ze tijdelijk bij inwoonde omdat de gezondheid van haar moeder nogal te wensen overlaat waardoor ze niet meer alleen kan wonen.
Ze sprak trouwens perfect Duits, die dochter dus, omdat ze met een Duitser getrouwd is en jaren in Duitsland heeft gewoond. Ze heeft me op sleeptouw genomen op een wandeling, zeker 10, 12 km. En dat na 50 km fietsen! En Duits en Spaans praten....wel leuk, maar ook vermoeiend!
Maar wel bijzonder dat iemand dit zomaar aanbiedt.
Prachtige omgeving, het plaatsje stelde niet veel voor. Wel een mooi dorpsplein met een prachtige kastanjeboom...geloof ik. Mijn kennis van fauna laat te wensen over.
Ik heb trouwens heerlijk geslapen daar. Lekker gegeten ook met zelfgemaakte omelet, die ik bijna liet aanbranden!

Ik vind een hoop steden in Spanje helemaal niet zo mooi. Wat sfeerloos en vervallen. En kleinere plaatsjes zien er vaak erg verlaten uit, met gesloten rolluiken, zodat je je afvraagt of er wel iemand woont.
Maar er zijn ook prachtige stadjes. Poza de la Sal bijvoorbeeld. Een klein middeleeuws stadje waar eeuwen lang zoutwinning heeft plaatsgevonden. Het verblijf was wat prijzig, anders had ik er nog wel een dagje willen blijven.
Maar het mooiste vond ik Frias waar ik dankzij het mooie weer ook weer eens kon kamperen.
Ik moest er een stuk voor omfietsen, maar het was alleszins de moeite waard. De ligging is spectaculair. De huizen zijn tegen een steile bergwand aangebouwd. Het is een plaatje om te zien, zelfs de straatnamenbordjes zijn kleine kunstwerkjes. Bovenop staat een burcht die in het verleden een keer is ingestort en de onderliggende huizen vernietigd heeft. Veel bewoners zijn daarbij om het leven gekomen.
Ik ben er op geweest, maar niet helemaal bovenaan. Ik weet niet wanneer het gebeurd is en ik weet ook niet wat ze gedaan hebben om het een volgende keer te voorkomen. Dus helemaal gerust was ik er niet op.
Ik was enigszins opgelucht toen ik weer beneden was.
Overigens ben ik gelukkig niet zo bang of achterdochtig uitgevallen. Het was wel wat eenzaam de laatste dagen. Op van die eenzame wegen...de perfecte plaats vor een onoplosbare moord. Veel mensen vragen me ook of ik niet bang ben. Nee dus...ik ga er van uit dat de meeste mensen niets slechts van zins zijn. Nee, ik ben dus niet bang en heb ook niets vervelends meegemaakt.
Waar ik wel een beetje bang voor ben zijn tunnels! Gisteren zat ik in zo'n lange, kilometers lang. Zo eentje waar je gelukkig wel het einde van ziet, als een lichtgevende halve cirkel maar die maar niet dichterbij komt.
Het was op een oud voormalig treinspoor richting Estella.
Er was licht in de tunnel, dat wel. Maar op een vreemde manier! Iedere paar meter ging het licht uit. Waarna de volgende 10 meter verlicht werd.
Ik had het idee dat het licht reageerde op beweging of geluid. Ik weet niet of het effect had maar iedere keer als het licht uitging begon ik met een hand te zwaaien en riep ik keihard: "mag het licht aan alstublieft!
Volgens mij hielp het,maar ik deed het eigenlijk meer om mijn eigen angst te bezweren.
Blij was ik wel dat ik eruit was. Het leek eindeloos te duren.

Van Pamplona had ik me niet zoveel voorgesteld. Toen ik aankwam heb ik eerst een tijdje besluiteloos rondgefietst. Wil ik hier blijven of naar de camping die een paar kilometer buiten de stad ligt?
Uiteindelijk kwam ik in een refugio terecht in het oude gedeelte van Pamplona, een oud klooster. Mooie plek. Toen ik op het eind van de dag eens wat verder rond ging kijken in de stad raakte ik steeds enthousiaster. Wat een prachtige gebouwen! Sfeervolle smalle straatjes met hoge huizen en geweldige gevels met balkonnetjes. Mooie pleinen, leuke sfeer! Overvolle terrassen en bij gebrek aan voldoende stoelen zitten mensen gewoon op straat. En heerlijk weer, dat maakt ook veel goed.
Ik blijf hier nog even! Wel moest ik vanmorgen de refugio uit, je mag er altijd maar één nacht blijven. Dus om half 9 stond ik op straat met de fiets.
Ik heb iets anders gevonden, wel iets duurder maar daardoor net iets meer luxe en privacy. En hier mag ik wel langer blijven.
Ik wil nog iets langer de Spaanse sfeer opsnuiven en ik heb de tijd. Dus het weekend geef ik mezelf weer vrij!
Adios y hasta luego!
Yvonne