Weer thuis!

Hoe prikkelend, verfrissend en spannend de drank champagne is -niet dat ik er nou zoveel verstand van heb maar ik heb wel eens een glaasje mogen nuttigen- zo saai, eentonig en weinig inspirerend is het landschap. Een graan woestijn, dat is inderdaad het juiste woord. Met hier en daar van die enorme graansilo's. In het begin is het nog wel mooi, juist door de onafzienbaarheid en de eindeloosheid, een fotogeniek landschap, maar na twee dagen had ik het wel gezien. Ik was blij dat er heel af en toe een veldje met zonnebloemen voorbij kwam voor de afwisseling.
Enfin, toen ik daar eenmaal uit was kwam ik tussen de immens hoge naaldbomen terecht, ook niet zo vreselijk spannend. Ik verheug me op Nederland!
Maar zo ver ben ik nog niet. Ik moet de Ardennen nog over. Iedereen waarschuwt me ervoor, ik zie er een beetje tegenop, ik heb genoeg geklommen. Gelukkig komt Sjan mij helpen!
Ze komt op vrijdagavond naar Montmédy, gebracht door haar broer Cees en zijn vrouw Wilma. Geweldig dat ze dat wilden doen.
Die avond hebben we, voordat Cees en Wilma weer aan de terugreis begonnen een heerlijke pizza gegeten in het enige fatsoenlijke restaurant wat Montmédy rijk is.
's Nachts brak er noodweer uit. Vrijdagochtend had het al flink geregend en geonweerd maar die nacht was het nog veel erger. Onweer, regen, ik vreesde dat mijn tentje het niet zou houden. Ik was echt bang en zoals de volgende ochtend bleek, niet onterecht. In een dorpje zo'n twee, drie kilometer verderop lagen hele bergen hagelstenen die door de hulpdiensten al in de berm geveegd waren. Ze waren zeker twee, drie centimeter doorsnee. Het is maar de vraag of het tentdoek dat had gehouden, ik denk het niet. Er stond een auto waarvan de achterruit gesneuveld was door de hagelstenen.
In een plaatselijk café was brand uitgebroken, waarschijnlijk door kortsluiting. Dus, eigenlijk hebben wij nog geluk gehad.
De nacht daarop, in Bastogne schrok ik wakker van de wind en de regen.
"Oh nee, niet weer", dacht ik.
En Sjan sliep rustig door in haar tentje. Die heeft niks gemerkt.
Even dacht ik, ik ga nooit meer kamperen! Maar de laatste nacht hadden we zo'n mooie camping en rustig weer dat ik het al weer bijna vergeten was.
Die Ardennen zijn we heel goed overgekomen. Binnen drie dagen stonden we in Maastricht. 240 kilometer in 3 dagen, met toch aardig wat klimmetjes.
Ik vond het wel fijn om dit met Sjan te doen.
Alles bij elkaar viel het me reuze mee maar ik denk zeker dat het makkelijker was omdat we met z'n tweeën waren.
In Maastricht hebben we in de Stayokay gelogeerd, lekker weer een bed.
Het ligt er prachtig aan de Maas met een heel mooi terras. Uit eten geweest in Maastricht en uiteindelijk doodmoe maar tevreden vroeg naar bed.
De volgende dag is Sjan met de trein naar huis gegaan en ik ben naar Stevensweert gefietst. Rob, een oud-collega is daar een Bed&Breakfast begonnen en ik was al zo lang van plan om er een keer naar toe te gaan.
Ik werd erg leuk ontvangen, Rob stond midden op straat te applaudisseren toen ik aan kwam fietsen.
Hij heeft het mooi voor elkaar! Het is nog niet allemaal af maar de slaapkamer, het sanitair en de keuken en het gastenverblijf zien er keurig uit. Hij heeft hard gewerkt, het meeste heeft hij helemaal zelf gedaan.
En het ontbijt is heerlijk!
Een aanrader, dus voor wie daar eens wil logeren (Stevensweert is trouwens een mooi plaatsje) http://logies-de-klaproos.nl/

De volgende dag, woensdag begon ik echt aan het laatste traject.
Mijn bovenbuurvrouw, Brigitte had mijn sleutel en zou pas rond 6 uur thuis zijn dus ik dacht het rustig aan te kunnen doen.
Uiteindelijk werd het acht uur dat ik thuis was want...je gelooft het niet...
Eenmaal in Brabant, de thuishaven in zicht verdwaal ik tussen St. Oedenrode en Schijndel! Hoe is het mogelijk! Zoveel kilometers gemaakt en dan bijna thuis nog verdwalen! Ik kwam er op een gegeven moment achter dat ik helemaal de verkeerde richting uitging. Mijn GPS bracht op dat moment ook geen oplossing, dus dan maar vragen!
Nou ja, het is toch weer goed gekomen maar ik zat wel even helemaal gefrustreerd op die fiets. Ik had inmiddels wel door dat niet alleen mijn buurvrouw en mijn broer op mij zaten te wachten maar dat er nog meer waren. Die zich overigens allemaal kapot hebben gelachen om het feit dat ik verdwaalde. Ik had het eerst niet willen vertellen, maar ach...
Ik geloof dat ik de hele reis nog niet zo hard gefietst heb als dat laatste stuk. Wat wilde ik graag naar huis! Eenmaal in Den Bosch zat ik breed lachend op de fiets geloof ik. Ik was zo blij het bord te zien met de naam van mijn o zo vertrouwde stad!
Nou ja, uiteindelijk fietste ik de straat in en daar zaten ze, 10, 12 mensen, buren vrienden, vriendinnen. Straat versierd, bloemen! Ik vond het geweldig om zo thuis te komen, misschien wel het leukste moment van de hele reis!

En nu ben ik inmiddels al weer een dag of 5 thuis. Veel tijd om uit te rusten heb ik mezelf nog niet gegund want ik heb me donderdag meteen in het feestgewoel van de Boulevard gestort. Ik had ook wel een beetje gepland om daarvoor op tijd terug te zijn.
Ik heb een geweldige tijd gehad, maar ik vind het ook heerlijk om weer thuis te zijn. Sommige mensen vragen of ik al plannen heb voor een volgende reis.
Nou nee hoor, wel heb ik nog wat fietsweekendjes in het vooruitzicht maar daar blijft het even bij. Ideeën zijn er genoeg, maar voorlopig even gewoon lekker thuis.
Ook vragen veel mensen naar de "bijzondere ontmoetingen".
Die heb ik zeker wel gehad, maar meer met de mensen die ik al kende.
Sjan en Jan in Zuid-Frankrijk, Marly en René, Marianne, Marius.
Dat vond ik misschien wel de leukste ontmoetingen.
Verder wel wat mensen die me zeker bij zullen blijven, Hans en Ed, Belgische Dirk, onze "Spaanse vrienden" die tegelijk met ons in Santiago aankwamen, (waarvan één man bijna plaatsvervangend trots op mij was. Seisenta años...en ze fietst nog terug...hij kon er maar niet over uit.)
Een Duits stel waarvan we de namen niet eens kennen, Rini en Frans uit Den Bosch, (de laatste kwam ik al een van de eerste dagen op de Boulevard tegen), de mensen op het festival waar ik Marius ontmoet heb. Zo kan ik nog wel even doorgaan, al deze mensen hebben de reis onvergetelijk gemaakt.
En alle thuisblijvers natuurlijk. Iedereen die mij regelmatig mailde en mijn blog volgde, soms reacties uit onverwachte hoek, mensen die ik al lang niet meer gezien heb, zelfs onbekenden die via-via op mijn blog terecht kwamen. Ik heb erg genoten van al deze reacties, dank hiervoor!

En nu...de cijfers!
Ik ben 103 dagen weg geweest, dat zijn 102 nachten.
Waarvan ik 3 keer bij vrienden op de fiets heb gelogeerd.
5 keer in een jeugdherberg.
28 keer in een gîte of refugio.
25 keer een hotel, pension of B&B.
34 keer gekampeerd op 25 verschillende campings.
1 keer in een psychiatrisch ziekenhuis.
En 6 keer "gelogeerd".
Ik heb niet geteld hoe vaak dat ik "Buen Camino" heb gezegd, maar ik denk zo'n driehonderd keer.
Ik ben twee kilo afgevallen (maar nog niet op mijn streefgewicht!)
Ik ben twee keer de Pyreneeën overgegaan, heen en terug.
Ik heb 5759 (vijfduizend zevenhonderd negen en vijftig!) kilometer gefietst waarvan 1514 samen met Sjan.

Nogmaals iedereen bedankt voor al jullie aandacht en leuke reacties.
Mocht er weer een reisje aankomen....ik laat het jullie weten.
Yvonne