03-07-2013

Na mijn vorige verhaaltje ben ik de dag daarna naar Lectoure gefietst, ruim 80 kilometer. Een heel leuk plaatsje waar ik ook weer een leuk onderdak gevonden heb. Een gîte in een soort klooster waar een paar Fransen zaten en een vrouw uit Noorwegen. Het was weer zo'n gîte waar voor je gekookt wordt en waar ze een donatie vragen. Ik vond het een leuke plek met leuke mensen.
De dag daarna door naar Moissac wat ik geen bijzonder mooie plaats vond maar waar ze wel een prachtige abdijkerk hebben.
De volgende dag naar Vazerac, slechts 25 kilometer.
Een zus van Frans, Marly (van Frans en José uit Venlo) en haar man René, van Marly dus (ben ik nog te volgen?) hebben daar een huis waar ze nu ook op vakantie waren.
Een prachtige plek, mooi huis met een geweldig uitzicht en ik werd daar erg hartelijk en warm ontvangen door Marly en René. Goed gezelschap, een lieve hond, genoten van het mooie weer, lekker gegeten, gedronken en heerlijk geslapen.
Ik ben blij dat ik er geweest ben. José en Frans komen er ook regelmatig dus nou weet ik waar ze het over hebben.
De volgende dag op mijn gemak naar Cahors gefietst wat ik dus wel een hele plezierige en leuke stad vond. En heerlijke wijn hebben ze daar! Een fijne camping, net iets buiten de stad waar ik drie nachten geweest ben. Wel wat regen 's nachts maar ach, mijn tentje is waterdicht.
Ik had afgesproken met Marianne, mijn overbuurvrouw die daar bij een vriendin, Ria, op vakantie was. Ik vond het heel leuk om hen daar te treffen, eigenlijk ken ik Marianne niet eens zo heel goed, nu iets beter.
Ze heeft me op een heerlijk etentje getrakteerd, nogmaals bedankt Marianne. Als ik terug ben nodig ik je een keertje uit om bij mij te komen eten.
Daarna maar weer eens rustig verder gefietst. Ik ga niet zo snel meer de laatste dagen, als het zo doorgaat duurt het nog wel even voordat ik thuis ben!
Ik ben een stukje van de route afgeweken en heb St-Cirq-Lapopie bezocht. Een heel mooi plaatsje met middeleeuwse straatjes en renaissance woningen waarvoor ik wel een stukje moest klimmen.
Het is erg toeristisch maar niet voor niks, het is prachtig!
Daarna had ik besloten om een grot daar in de buurt te bezoeken met tekeningen van 22.000 jaar oud. Weer een klim van 3 kilometer! Pfff.... Halverwege dacht ik, zal ik terug gaan? En dan tegen niemand vertellen dat ik het opgegeven heb?
Toch maar doorgegaan, bij iedere bocht dacht ik: nou moet ik er toch zijn! Nou ja en op een gegeven moment is dat dan ook zo!
Grotte du Peche Merle. Bij toeval ontdekt in 1922 door twee jongens.
Je kan er alleen onder leiding van een gids in en ze laten niet meer dan 700 bezoekers per dag toe. Fascinerend, niet alleen de tekeningen, maar ook de druipsteenformaties.
Toen ik eenmaal weer uit de grot kwam was het kwart over 5, dus maar een camping in de buurt gezocht. En ik kwam uit in Cabrerets, een verrassend leuk plaatsje met een leuke camping op een mooie plek die wordt gerund door een Nederlander. Er zijn toch een hoop Nederlanders die van La douce France hun tweede homeland hebben gemaakt.
Zo'n echt Frans dorpje, nog niet overspoeld door toeristen, iets om te onthouden.
De volgende dag richting Rocamadour, de naam alleen al vind ik prachtig!
Het eerste gedeelte had ik gezelschap van 2 fietsende Engelse dames die zwaar onder de indruk waren dat ik al zoveel gefietst had.
Ben ik zelf eigenlijk ook wel hoor. Weet je dat ik al over de 4000 kilometer zit? Maar dat even terzijde.
Het was een prachtige weg door een fris groen dal, zo mooi!
Het bleef mooi, maar de weg begon steeds meer te stijgen en te dalen.
Vlak voor Rocamedour gaf de routebeschrijving drie klimmetjes aan 10%, 5 tot 8% en 6%. Daar was ik al redelijk stuk van maar eenmaal in Rocamedour moest ik nog door naar l'Hospitalet omdat daar een paar campings lagen.
Dat was nog eens een klim van ruim een kilometer van 10% die ik echt niet meer kon fietsen. Dan maar lopen! Ik heb flink gevloekt, een echte pelgrim onwaardig, ik weet het.
De eerste de beste camping ben ik bijna letterlijk binnengevallen, helemaal gesloopt! Potverdikkie, da's hard werken! Geef mij de Pyreneeën maar.
Ik heb er vandaag de hele dag nog last van gehad.
Het maakt het goed dat de stad zo mooi is. Van oudsher ook een bedevaartplaats. Het ligt prachtig, boven elkaar tegen en half in de rotswand gebouwd.
Je moet er wat voor doen, maar dan zie je ook wat!
Vandaag een rustdagje genomen en te voet het plaatsje gaan bekijken. De fiets is vandaag niet van het slot af geweest. Is ook bijna niet te doen. Afgezien van de straatjes met kinderkopjes die druk met toeristen zijn moet je ook nog eens 216 treden naar de kapel. Beetje lastig met de fiets!
Vandaar af verder omhoog naar het Bisschoppelijk paleis waar de kapellen en kerken aan grenzen. Ik weet te weinig over de geschiedenis, mijn gids is ook erg beknopt dus daar kan ik jullie helaas niet meer over vertellen.
En de zomer is hier eindelijk losgebarsten geloof ik. Dat maakte het gisteren waarschijnlijk ook wel extra zwaar. Maar je hoort mij niet klagen!
Dit is wat ik wou, lekker lambakken op een camping!
Morgen weer verder, maar waarschijnlijk niet zo heel veel verder.
Ik heb maar steeds in mijn hoofd dat ik naar Creysse wil. Een klein dorpje waar ik vroeger met mijn ouders ben geweest en mijn jongste broer geloof ik. Ik denk dat ik een jaar of 14 of 15 was.
Wij konden daar in een huisje van een collega van mijn vader. Het was de eerste keer dat ik in Frankrijk was.
Nu zag ik vandaag dat het bijna op de route ligt. Ik ben er al bijna.
Dus daar ga ik morgen heen, ben zo benieuwd of ik het nog herken. Heb er nog een vaag beeld van in mijn hoofd. Ik weet niet zeker of ik er blijf, er is wel een camping geloof ik. Maar nou hoor ik net dat het morgen gaat regenen. We zullen het zien.
De volgende dag:
Ik ben vannacht bijna mijn tent uitgespoeld. Wat een weer! Het zat er ook wel dik in, het was zo benauwd gisteren.
Dus vanmorgen mijn tent drijfnat ingepakt en weer op weg.
En ik heb dus een klein ommetje gemaakt om Creysse te bezoeken. Dat was toch leuk, ik heb er echt geen spijt van!
Ik was bang dat ik niks zou herkennen.
Nou, meteen! Ik zag het huis en de naam, een afleiding van de naam van de eigenaresse indertijd.
Helemaal niks veranderd! Na 45 jaar! De stenen trap naar de voordeur, de klopper, de kleine raampjes, ik dacht zelfs de rood geblokte gordijntjes nog te kennen.
Ook het dorpje herkende ik nog. Het bruggetje over de Dordogne, het restaurantje, (wat naar mijn idee vroeger een andere ingang had wat bij navraag inderdaad klopte), het kerkje en het weggetje er naar toe.
Ik kon er maar geen genoeg van krijgen.
Na een kop koffie gedronken te hebben in het restaurantje en drie rondjes door het dorp gefietst wilde ik nog één keer langs het huisje, waar de deur nu open stond!
De eerste die op me af kwam was een grote hond. Een slungelige puber stond in de deuropening en maande de hond tot kalmte. In het Nederlands.
Al gauw kwam de vader naar buiten, een aardige man aan wie ik vertelde waarom ik zo'n belangstelling had voor hun huis.
Ik kan het niet meer precies navertellen maar ik geloof dat zijn vader ook een collega was van die collega van mijn vader. Nou ja, doet er ook niet zo toe. Uiteindelijk hebben zij het huis gekocht. Zijn vrouw bood me een kop koffie aan, waar ik stiekem natuurlijk al op hoopte zodat ik ook even binnen kon kijken.
De keuken/ woonkamer herkende ik nog wel, een slaapkamer ook nog, zij het vaag. In de loop der jaren is er wel wat verbouwd, onder andere een kamer extra er bij gebouwd, maar het was nog steeds een eenvoudig simpel huisje. Ik vond het geweldig om het weer te zien. Ben er de hele dag vol van geweest.
Laat ik die mensen nou uren later weer in Brive tegen komen!
Zij met de auto en ik op de fiets. Petweer trouwens, regelmatig regen dus ik was blij dat ik de jeugdherberg in Brive had gevonden.
Morgen zijn de voorspellingen weer wat beter, dus let's hope for the best!
Tot het volgende verslag!
Yvonne