Santiago en begin terugreis. 2de poging!

Santiago en begin van de terugreis
27-05-2013
Na mijn voorlaatste verslag hebben we nog flink wat wind getrotseerd op de Meseta. Een hoogvlakte met rechte wegen en vervelende wind tegen.
Moordend noemde Sjan het. Nou dat was het ook wel. Een dag net te ver doorgefietst waardoor je de volgende dag net niet goed uitgerust bent.
Daarna werd het beter, wel flink geklommen maar liever dat dan wind.
Twee passen overgegaan, de eerste was bij " el Cruz de Ferro" waarvan je vanaf zo'n 800 meter stijgt naar 1500 meter. Het is een belangrijk punt in de Camino. Een ijzeren kruis op het hoogste punt van de weg. Het is van oudsher een bemoedigend teken voor de pelgrims dat zij Santiago zouden halen.
Symbolisch legden zij een deel van hun last af door het werpen van een steen op de grote hoop. Huidige pelgrims houden het gebruik in ere als afsluiting van een fase en nieuwe stap op de levensweg.
Ik heb van Henny een kleine smiley gekregen voordat ik vertrok. Deze heb ik daar achter gelaten. Wie weet doet het haar ook wel goed.
Daarna volgt een spectaculaire afdaling van 15 kilometer! Verreweg de mooiste die we gehad hebben. Geweldig!! Het heeft wel iets weg van de python in de Efteling, maar dan veel leuker en veel langer.
En we hadden geluk, het was het mooiste weer van de wereld! We spraken een Nederlander die een dag of twee voor ons de pas overging.
Hij liet ons foto's zien! Sneeuw en mist.
De volgende dag hadden we de volgende pas, via Cebreiro. Ook heel mooi.
Maar ja, het blijft klimmen en dalen in Spanje. Je hebt de klimmetjes in alle maten en soorten. 10, 12 procent, probeer er maar eens in het zadel te blijven!
Of van die venijnige klimmen die je nauwelijks ziet. Dat het lijkt alsof je een lekke band hebt. Vals plat!
En dan weer van die klimmen die heel zwaar lijken en waar je uiteindelijk fluitend naar boven gaat. Dat je denkt: wat een conditie heb ik toch!
Over lekke band gesproken, Sjan had er een die we zelf verwisseld hebben.
Wel goed gedaan, maar de volgende dag bleek hij weer leeg te lopen. Met flink wat lucht er in kwamen we toch wel een heel eind maar in Sarria toch maar even naar de fietsenmaker.
Hij heeft hem geplakt en er bleek een steentje in de buitenband te zitten. Schade: twee euro! Ik kon het nauwelijks geloven.
Daarna zonder problemen verder gefietst.
Aankomen in Santiago de Compostela was erg leuk. Op het plein voor de cathedraal zie je de mooiste taferelen.
Mensen die aankomen, ontmoetingen. Wij kwamen ook weer een groepje Spanjaarden tegen die we al een paar keer ontmoet hadden.
En een Duits stel. De volgende dag kwamen we Frans en Rini weer tegen, twee mannen uit Den Bosch. Gezellig op een terras gezeten. En nog leuker, Frans heeft via zijn laptop de route terug in Spanje op mijn GPS gezet.
Die had ik er nog niet opstaan. Hier ben ik erg blij mee, ik zie de terugreis nu met veel meer vertrouwen tegemoet. Nogmaals bedankt Frans!

Okee, ik geef toe, het is niet echt uniek wat we gedaan hebben. Dagelijks komen hordes mensen hier aan, te voet of met de fiets, vanuit allerlei windstreken. Maar toch ben ik wel een beetje trots.
Ook jullie reacties zijn erg leuk! Maar de leukste vond ik nog wel van de vader van Sjan. Ze belde hem op om te vertellen dat we in Santiago waren aangekomen waarop hij heel nuchter reageerde: "Dat was toch de bedoeling?"

Natuurlijk zijn we naar de Pelgrimsmis in de cathedraal geweest.
En we hebben het zwaaien van het wierookvat gezien.
Een enorm vat wat door een aantal priesters rokend en wel door de kerk wordt gezwaaid. Spectaculair en indrukwekkend! We zijn dus gezegend!
Ik heb een stukje gefilmd maar het lukt me niet om het op mijn blog te zetten. Jammer.
En natuurlijk heb ik voor alle mensen die me dat gevraagd hebben een kaarsje opgestoken. En ook voor degenen die me het niet gevraagd hebben en van wie ik dacht dat het ze goed zou doen.
Overigens is het ritueel van een kaarsje opsteken niet wat het geweest is.
Je doet een munt in een gleuf en een aantal elektrische kaarsjes beginnen vanzelf te branden. Van die nepkaarsjes weet je wel. Don't blame me als het niet helpt.

Gisteren heb ik Sjan uitgezwaaid. Met pijn in het hart, we hebben het erg leuk gehad!
Nu weer alleen verder. Ik moet er weer aan wennen. Sjan is erg gezellig om mee te fietsen en ook wel praktisch.
Ze kan heel goed kaartlezen, ze overtreft soms mijn GPS. (Nou ja, dat probeert ze....)En met Sjan in de buurt krijg je nooit honger. Ze zorgt er wel voor dat we altijd iets te eten hebben.
Ik ben vandaag met de bus naar Finisterra gegaan. Mijn oorspronkelijke plan om het te fietsen heb ik laten varen. Dat kost me 4 of 5 dagen en dan ben ik pas weer terug in Santiago. Is bovendien veel klimmen.
Ik krijg nog genoeg kilometers voor mijn kiezen!
Overigens vind ik het wel leuk dat ik het gezien heb. Het lijkt echt het einde van de wereld. Mensen laten daar kleding of schoenen achter, of ze verbranden het daar.
Ik heb alleen een handschoentje achtergelaten, de andere was ik toch al kwijt! O ja, en zonnebloempitten. Die heb ik van Maria gekregen, een collega. Zouden ze ooit uitkomen? We zullen het nooit weten.
Morgen begin ik aan de terugreis. Ik heb een traject van 50 of 60 km. Niet teveel, rustig aan. Overigens kom ik niemand tegen die de terugreis ook fietst. Iedereen is bijna verbaasd als ik het vertel. Toch ben ik niet de enige, Gerry heeft het ook gedaan.
Een man uit de Achterhoek reageerde helemaal geschokt toen hij hoorde dat ik nog terug ging fietsen. " Ach munne lieve stumper!" Nou, dat geeft moed.

Inmiddels is het alweer 2 dagen later. Ik zit nu in Lugo, best een mooie stad....denk ik, maar de regen komt hier met bakken uit de lucht en dat nodigt niet echt uit tot sightseeing.Bovendien zit ik in een ongezellig hotel dus ben ik mijn heil maar in de kroeg gaan zoeken. Met internet zodat ik nu dit verslag kan plaatsen.
De route is me tot nu toe, afgezien van de regen wel meegevallen. Ik zag op tegen de klimmen, maar mijn conditie is waarschijnlijk beter dan ik dacht.
Ik hou jullie op de hoogte, duim voor me voor goed weer, of een kaarsje of zo...
Yvonne