Santiago de Compostela in zicht. Bijna thuis!

Villanueva del Camino-Fuentaroble-Salamanca-Zamora-Santa Marta de Tera-Pueblo de Sanabria-Verin-Vilar del Rei-Oseiro-Santiago de Compostela.

Ook hier is het herfst. 13 graden, bewolking, vallende bladeren en vandaag heb ik geworsteld met de wind. Gelukkig fiets ik hard zodat ik de buien voor blijf. Ik fiets me warm maar eenmaal gestopt koel ik snel af. Tot mijn grote genoegen heb ik weer een geweldige refugio gevonden, met een heerlijke warme douche waar ik lekker lang gebruik van heb gemaakt. Het zijn vaak wel plekken waar je de mensen ontmoet. Hier dus niet, ik zit er helemaal in mijn eentje. Vanavond dus maar vroeg naar bed. Het is weer een mooie plek. Schoon, nieuw, keuken, geweldig sanitair. En dat voor de prijs van 5€! Het pelgrimsleven is zo slecht nog niet! De refugio's zijn op dit traject een stuk mooier dan op de Camino Frances.
In Salamanca heb ik weer afscheid genomen van mijn tijdelijke, Spaanse fietsmaatje. Hij is weer terug naar huis, Malaga en ik vind het ook wel weer prima om alleen te zijn. Hoewel ik het avontuurlijke fietsen wel een beetje mis.
Ik ben op plekken geweest waar ik alleen nooit zou komen. Echt in de middle of nowhere. Prachtig hoor, maar soms verdomd zwaar.
Soms over rotsachtige paden, een paar keer de fiets over een riviertje moeten tillen en een keer zo'n slecht pad dat ik mijn fiets niet meer zelf omhoog geduwd kreeg. Toch handig zo'n sterke man in de buurt. Als ik alleen was geweest had ik er nu waarschijnlijk nog gezeten!
Nu pak ik maar weer braaf het asfalt maar de meeste tijd vind ik dat weinig inspirerend. Saai zelfs! En de wegen zijn soms erg vervelend. Smal en met de wind is het goed oppassen. Het langs rijdend en tegemoet komend vrachtverkeer is het ergste. Iedere keer raak ik uit mijn evenwicht doordat ze nog meer wind veroorzaken.
Vandaag heb ik maar even van de route afgeweken. Een rustiger weg over kleine dorpjes. Dat was wel weer leuk hoewel ik er wel door omgereden heb geloof ik.
Ik verwacht nog vier of vijf dagen nodig te hebben om in Santiago te komen.

Vandaag was een vreselijke dag. Het was erg grauw toen ik op de fiets stapte en vrij snel na mijn vertrek begon het een beetje te regenen. Zo'n regen waarvan je eerst denk: "het valt wel mee", maar waar je uiteindelijk drijfnat en koud van wordt.
Samen met het saaie landschap, de saaie asfaltweg en het beperkte zicht werd ik er niet vrolijk van. Na zo'n 60 kilometer heb ik er de brui aan gegeven. Ik had nog zo'n 20 kilometer verder willen fietsen maar ik kon het niet meer opbrengen.Morgen zie ik wel weer verder.

Maar het kan nog erger. Twee dagen later ben ik na 20 km al gestopt! Het was zo koud en nat....ik durfde gewoon niet meer verder, ik zat te bibberen op de fiets. Gelukkig is hier in dit dorp een herberg. Prima, maar niet gezellig in mijn eentje, dus ik zit aan de rode wijn in de plaatselijke kroeg. Met voetbal op de TV en vier oude mannen.
En dat nadat een Spanjaard die in dezelfde herberg zat mij vanmorgen nog verzekerd had dat ik bofte met het weer! Normaal is het veel kouder om deze tijd van het jaar, zei hij. En meer regen! Nou, bof ik even....
Ik denk dat ik het laatste stuk tot Santiago maar met de trein ga doen. Niet stoer, maar wel een stuk comfortabeler. Ik ben het zat! Hoewel het weer vanmiddag toch wel weer opgeknapt is. Had ik toch maar door moeten fietsen?

De zondag doet haar naam eer aan. Toen ik opstond zag ik het al, nauwelijks een wolkje aan de lucht en de hele dag zon! Wat ziet de wereld er dan anders uit. Dus toch maar geen trein. Sjan en Ard die ik gisteren even op de Skype sprak vonden ook dat ik dat niet moest doen. Zo vlak voor het einde opgeven....tja..
Ik kan weer genieten van de prachtige herfstkleuren in het mooie Galicië waar ik momenteel doorheen fiets. Ik heb zo'n 85 km gemaakt vandaag. Ik slaap nu in een klooster. Een hele bijzondere omgeving. Ik ben naar de vespers geweest vanavond (er is hier toch niks anders te doen) en toen ik door de tuin en in het klooster achter een monnik liep die me naar de ruimte bracht was ik wel onder de indruk van het oude klooster en de tuin. Het deed me denken aan het boek: "de naam van de roos", wat ik jaren geleden gelezen heb. Een bijna mysterieuze sfeer.
Ik vond de slaapzaal, waar ik ook weer in mijn eentje lag, minder. Koud, muf en vochtig. Wonder boven wonder heb ik toch goed geslapen.
Morgen hoop ik in Santiago aan te komen. Dat is nog zo'n 95 km met flink wat klimmen. Ach, lukt het niet dan doe ik er nog een dagje langer over. Misschien doe ik dat wel, kom ik ook niet helemaal afgepeigerd in Santiago aan.

Nou, ik ben dus in Santiago. Vanmorgen had ik bedacht dat ik het toch liever in twee dagen wilde doen. 95 km met veel klimmen leek me wel veel voor een dag. Maar het hotel wat ik op zo'n 50 km op het oog had was dicht ivm vakantie.
Ja, dan heb ik er niks aan!!
Doorgefietst in de hoop dat ik onderweg nog iets tegen zou komen.
Helaas, er bleek op de hele route geen hotel meer te zijn.
Om klokslag half 6, na bijna 100 km, stond ik voor de kathedraal, doodmoe, zo moe dat ik er bibberig van was en bijna moest huilen. Maar wel tevreden!
Een stel uit Nieuw Zeeland waar ik een leuk gesprekje mee had verwees me naar een hotelletje in de buurt. Prima, schoon, rustig, het bevalt me hier wel.

Ik heb nog een aantal dagen stuk te slaan hier. Ik heb voor zondag een vlucht geboekt vanaf Porto. Waarschijnlijk ga ik daar een dag of twee eerder heen, schijnt een leuke stad te zijn. De fiets gaat met Soetens mee terug, inclusief de bagage.
Ik verheug me er ook weer erg op om thuis te zijn. Ik heb een hoofd vol indrukken van drie maanden en daar moet weer wat orde en rust inkomen.
Yvonne