Tweede deel van de reis.

Mas Rossend-Mora de Nova-Arnès-Morella-Cantavieja-Cedrillas-Albarracin-Uña-Cuenca-Arcas

Na een dag of vijf in Reus hebben Sjan, Ard en ik afscheid genomen.
Jammer om weg te gaan uit Reus, het ging me echt aan mijn hart om afscheid te moeten nemen, ik heb het erg naar mijn zin gehad. Lekker om weer even een vaste plek te hebben voor een paar dagen en leuk om iedereen weer te zien, Ria, Theo, Annelies, en om kennis gemaakt te hebben met Rosita, Rossendo en Geert.
We hebben van alles geleerd over hoe wijn gemaakt wordt en ook heerlijke wijn gedronken. Heerlijk gerelaxed bij het zwembad, regelmatig uit eten geweest, zelf gekookt en Reus bekeken.
Met z'n drieën richting Andalusië. Dat duurt nog wel even voordat we daar zijn. Eerst moeten we nog aardig wat hoogtes overwinnen. De eerste dag begon al goed. Omdat we niet meer op de route zaten die Ard en ik op de GPS hadden moesten we iets alternatiefs doen. Een soort gravelpad, af en toe beton, stijgen en dalen en vooral veel hobbelen. Daarna nog veel klimmen. Alles bij elkaar zo'n 70 á 80 km gemaakt. Eigenlijk iets te veel, Sjan was bekaf en ik liep af en toe krom van de kramp! We kwamen uiteindelijk uit in Mora de Nova waar we in een hostal hebben overnacht. Prima en betaalbaar.
Campings zijn er niet zo heel veel op dit traject. Het voordeel is, als je met z'n drieën bent zijn de overnachtingen wel wat goedkoper dan wanneer je alleen bent, zeker als je een driepersoonskamer neemt.
De volgende dag hadden we een hele leuke route. Over een oude spoorweg met talloze tunneltjes. Daar ben ik dan wel niet zo dol op maar de uitzichten waren fantastisch! Je fietst tussen de rotsen in een soort kloof en je stijgt langzaam en geleidelijk. Een speciaal fietspad, de Via Verde.

In Arnès kwamen we op de camping terecht waar we niet de enige Nederlanders waren. Een redelijk toeristische plaats, vandaar dat de camping nog open was.
De klimmen worden geleidelijk aan steeds steiler en langer. Soms ben ik verbaasd als ik achterom kijk. Ben ik daar vandaan gekomen? Hoe is het mogelijk dat ik dat doe zonder al te veel gemopper. Ik geloof dat ik de bergen omarmd heb! Sterker nog, ik begin het echt leuk te vinden dat klimmen. Als ik vooruit of omhoog kijk wordt ik ook niet meer chagrijnig of wanhopig. Nou ja, heel af en toe nog wel wat chagrijnig. Na zo'n paar klimmen op een dag ben ik blij als het doel bereikt is en ik van de fiets af kan. Soms zijn het steile klimmen van zo'n 8, 9 %. De kunst is om toch op de fiets te blijven want eenmaal eraf kost het me erg veel moeite om er weer op te komen. De beloning is altijd de afdaling. Soms haal ik niet meer dan 5 of 6 km per uur met klimmen maar naar beneden kom ik soms in de buurt van de 60 km. Dat vind ik wel erg hard hoor! Zeker omdat mijn fiets wat begon te slingeren de laatste tijd. Dat moet ik niet hebben. Dus gisteren in Cuenca maar even naar de fietsenmaker en ik geloof dat het probleem verholpen is.
We stonden op de camping zo'n kilometer of 8 van Cuenca en op de terugweg daar naar toe, in een lichte regen overigens, gaf de GPS aan dat ik precies 3000 kilometer had gefietst. Daar moest ik natuurlijk even een foto van maken! Sjan fietste door en toen Ard en ik bij de camping aankwamen begreep ik pas waarom. Ze kwam mij juichend tegemoet met een fles wijn, kadootje vanwege de prestatie. Ik vond het zo leuk! Nou, die hebben we 's avonds maar even soldaat gemaakt.
Vanmorgen weer even terug naar Cuenca. We hadden besloten om eerst het historische stadsgedeelte te bekijken en daarna een kort traject zodat we een halve rustdag hebben. Dat gedeelte van Cuenca ligt heel hoog. Klimmen over kinderkopjes! Niet te doen bijna. Zo'n keer of 5 dacht ik: ik ga lopen maar ben blij dat ik het niet gedaan heb. Kleinste verzet, blik op oneindig en trappen maar.
De kathedraal en de overhangende huizen (het zijn er maar een stuk of drie) zijn wel de moeite waard.
Toen wij op het Plaza Major stonden kwamen er twee mannen naar ons toe, een fotograaf en een journalist bleek, van een plaatselijke krant. Ze wilden wel eens weten hoe wij daar zo terecht waren gekomen. Meteen schoof Ard mij min of meer naar voren: haar moet je interviewen, zij komt helemaal uit Nederland gefietst!
Dus ik moest op de foto, de journalist stelde wat vragen, hoe lang ik al onderweg was, of ik nooit bang ben, wat ik zo leuk vind aan fietsen en welk land ik het leukste vind. (Nederland natuurlijk...) Het was maar een kort interview, mijn Spaans is belabberd maar met hulp van Ard en soms in het Engels ging het toch wel.
Ben benieuwd of ik er nog iets van hoor. Hij zou me mailen als het artikel geplaatst wordt. Lachen....Geert had in Reus ook al geregeld met een plaatselijke krant dat ik geïnterviewd zou worden maar dat ging uiteindelijk niet door. Te veel ander belangrijk nieuws (oa de verkiezingen) en ik vond het ook niet erg. Ik dacht nog, wat moet ik dan zeggen? Er zijn er zoveel die zo'n reis maken. Maar nu vond ik het toch wel leuk.

Met z'n drieën reizen is heel anders dan alleen! Er moet meer overlegd worden...(tja, wat valt er nou te overleggen als je alleen bent...?) Het is gezelliger en Ard spreekt redelijk Spaans waardoor we wat meer contact krijgen. Hij kan grapjes maken in het Spaans en hij schept tegen iedereen op dat hij twee vrouwen heeft en dat dat heel normaal is in Nederland. Dat zorgt nogal eens voor wat hilariteit.
Sjan is heel praktisch, hoeveel kilometer fietsen we, waar kunnen we slapen en vooral...hebben we wel genoeg te eten! Zo heeft iedereen zijn bijdrage in de groep.
Waar we het altijd over eens zijn is de gebruikelijke pint na het fietsen! Of we nu lang of kort fietsen, het hoort erbij. Dat doen we nu dus!
Dit was het weer even. Ik hoop dat de foto's goed geplaatst worden.
Yvonne