Chiang Rai

Van Chiang Dao ben ik naar Fang gefietst, zo'n 85 kilometer. Het was een lange rit met veel klimmetjes erin. De mede-eenzame-fietser had me al vroeg in de ochtend ingehaald en ik heb hem niet meer teruggezien. Zijn tempo ligt kennelijk iets hoger dan het mijne.
Ik was blij dat ik in Fang aankwam al leek het op het eerste gezicht geen erg inspirerende stad. Wel een fijn hotel, dat maakte veel goed. Ik heb eindeloos onder de warme douche gestaan. Twee keer zelfs!
De volgende ochtend, deze keer niet in alle vroegte want ik had maar 30 kilometer op het programma staan, ben ik op mijn dooie gemak naar Tha Ton gefietst waar ik rond 12.30u aankwam.
Nog genoeg tijd om naar de Wat Tha Ton te lopen. Negen verschillende plateaus en op ieder een Buddha beeld of een tempel. Drie kilometer klimmen....au au, alsof mijn kuiten al niet genoeg te verduren hebben gehad!
Onderweg kwam ik een monnik tegen die een praatje begon. De gebruikelijke vragen zoals: "Where you from?" en "How long in Thailand?" Toen we ieder onze weg weer vervolgden zei hij tot mijn verbazing: "Houdoe".
's Avonds heb ik me laten verwennen met een Thaise massage. Ik ben een uur lang uit elkaar getrokken, dubbelgevouwen, plat geduwd, geknepen en gekneed, verdraaid en weer rechtgezet. Dit alles door een Thaise dame met harde handen, ze leek wel een beetje op Tippi Wan, maar dan minder vals!
Naderhand voelde ik me heerlijk ontspannen.
De volgende dag van Thaton naar Chiang Rai gefietst. De eerste 20 kilometer verliepen heerlijk. lekker glooiend landschap. Tijdens de afdalingen kon ik genoeg snelheid maken om bergop met gemak te doen. Maar op een gegeven moment werd het zo steil (met ee-ie, ik weet het nu!)dat ik het alleen nog maar lopend aankon. Nou, ik zal jullie vertellen, een zware fiets tegen de helling opduwen is misschien wel zwaarder dan fietsen. Maar ja, ik had geen andere keus, ik fietste zo langzaam dat ik bijna stilstond. Ik kreeg wel regelmatig opgestoken duimen van automobilisten en buspassagiers die mij passeerden of tegemoet kwamen, dat gaf me wel weer moed.
Maar, what goes up must come down. Eindelijk kwam daar die afdaling. En wat voor een! Kilometers lang! Joelend en gillend als een kind op de kermis in de achtbaan ging ik in een moordtempo naar beneden. Had ik kort daarvoor nog bijna de tranen in mijn ogen van vermoeidheid en machteloosheid, nu had ik ze van puur plezier! Heerlijk! Maximum snelheid: 58.9!!
Toch ook wel zonde eigenlijk bedacht ik me naderhand. Al die energie die het kost om naar boven te komen om vervolgens weer in no-time op dezelfde hoogte uit te komen.
Wat dat betreft is het in Nederland wel wat praktischer. Maar ook wel weer wat saaier.

Mijn plan was om in Mea Chan te overnachten. Maar uiteindelijk ben ik toch maar naar Chiang Rai gefietst. Het lijkt wat onlogisch om dat het weer een stuk naar het zuiden ligt, maar wat ik gehoord en gelezen had leek het me een leuke stad. De weg er naartoe was in ieder geval vlak, wel langs een drukke autoweg, dus niet echt leuk fietsen.
Eenmaal in de stad kon ik het hotel wat ik op het oog had maar niet vinden. Ik had al heel wat mensen aangesproken en hoe bereidwillig dat ze ook zijn, er zijn er maar weinig die een beetje redelijk Engels praten. Mijn irritatie was tot een maximum gestegen, ik was ook zo moe. Uiteindelijk zijn twee meisjes mij in de auto voorgereden. Ik was ze erg dankbaar.
Ondanks het drukke verkeer vind ik het hier heel plezierig! Gisteravond kwam ik bij toeval op de night market uit. Erg leuk, veel kooplui, muziek en vooral veel eten! Allerlei stalletjes met de heerlijkst uitziende gerechten! Overigens ook wat mindere zoals de gebruikelijke kevers, sprinkhanen en rupsen. Daar waag ik me dus niet aan.
Gisteravond had ik helaas al gegeten, maar vanavond ga ik van ieder stalletje iets eten. Dat wordt nog hard en veel fietsen om het er weer allemaal af te krijgen.
Ik denk erover om nog een nachtje langer te blijven, lekker relaxen en bedenken wat mijn volgende doel wordt.
Verder vraag ik me af waar al die wereldfietsers zijn die in Azie fietsen. Buiten die ene kom ik ze niet tegen. Zowiezo kom ik niet zo heel veel mensen tegen waar het mee klikt. Gelukkig heb ik mijn fiets nog, daar praat ik af en toe tegen.
Nou mensen, tot het volgende verslag.
Yvonne