Avontuur bestaat!

Weer in Laos. Opnieuw moesten we een "vriendschapsbrug" over van Mukkedan naar Savannakhet. Deze keer ging het weer anders; we mochten niet fietsend de brug over, terwijl er toch een mooie strook was waar we best hadden kunen fietsen. Met de bus mocht niet dus waren we afhankelijk van de goodwill van iemand met een auto met een laadbakje. Die was snel gevonden. Joseph en Paul achterin met de fietsen, angstvallig alles vasthoudend. Ik heel comfortabel naast de chauffeur, niks in de gaten. Ik had wel een keer omgekeken en gedacht: dat gaat wel goed. Nou ja, het ging ook wel goed maar zij waren blij toen we aan de overkant waren.
Savannakhet vond ik geen leuke stad, stoffig, vervallen en druk.
Na twee dagen ben ik weer vertrokken, verder richting zuiden. Weer alleen, de boys bleven nog een dagje. Paul was ziek, luchtweginfectie met koorts. Naar de dokter en aan de anti-biotica. Inmiddels weer helemaal beter begrijp ik uit e-mails en ze zitten ook hier in Pakse waar ik net ben aangekomen.

Maar goed, richting zuiden dus.
Na al dat brave asfalt in Thailand was ik wel weer toe aan het wat ruigere werk. Daarom besloot ik om de weg langs de Mekong te volgen. Veel van de Mekong heb ik niet gezien, daarvoor was de weg er toch iets te ver vandaan.
Ruig was-t-ie wel; stoffige gravelwegen en veel bruggetjes over droge rivierbeddingen. Van die bruggen waar ik maar liever lopend over heen ga omdat ze er onbetrouwbaar uitzien. Planken met flinke kieren waar je zo met je wiel in vast kan raken. En spijkers die er half uitsteken. Die wil ik ook liever niet in mijn band!
Verder veel kuilen, gaten, losse stenen en soms zoveel hobbels dat het lijkt alsof je over een wasbord fietst. Ook een erg droog landschap met af en toe een klein dorpje of wat losse hutjes. En daar fiets ik dan, ondertussen luidkeels meezingend met de Beatles op mijn I-pod. " here comes the sun" en "the long and winding road". Wat heb ik er een lol in. En niet vergeten te zwaaien natuurlijk. En af en toe even van de fiets om een praatje te maken, of in ieder geval om het te proberen!
Omdat ik ergens verkeerd was gereden (ja hoor, het zal ook eens niet zo wezen!) heb ik veel meer gefietst dan nodig was, maar zelfs dit soort kleinigheden kan mijn plezier niet bederven. De laatste kilometers heb ik achter een tractor gefietst met een paar jongens in de achterbak. Ik proberen om ze bij te houden- zo hard gaat zo'n ding niet hoor- zij lol, ik lol. Zo schep je al stofhappend toch een band.

Na een redelijk makkelijke dag over asfalt weer een dagje " rough road". Besloten om mijn plan te wijzigen en niet meteen naar Pakse te gaan maar eerst een rondje te maken over het Bolaven plateau. Doel voor deze dag: Salavan. Bulten en stenen, maar het ergste was nog wel het stof. Niet alleen veroorzaakt door het verkeer maar ook door een stevige tegenwind. Je zou er stoflongen aan overhouden. Ik begrijp best waarom zoveel mensen hier een mondkapje dragen.

Een leuke onderbreking was een feestje waar ik toevallig bij uitkwam. Ik hoorde muziek, niet mooi maar wel heel hard!
Ter ere van wie of wat het feestje was is me niet duidelijk geworden.
Het was er een dolle boel! Ik werd bijna van de fiets afgetrokken en ik moest meedoen. Meteen bier, okee ik lust wel een slok...goed nog eentje dan. Maar dat bier zo midden op de dag dat zakt meteen in de benen en dat fietst niet meer lekker.

En jawel hoor, ik wil ook best even dansen! Jongens, ik vind het echt reuze gezellig maar ik moet nu echt gaan. Ik heb nog ruim dertig kilometer voor de boeg!
Met enige moeite heb ik me van het feestgewoel los weten te rukken en heb me weer aan het stof overgegeven.
's Avonds op de foto's zag ik pas dat de dirt road toen al zijn sporen op mijn gezicht had nagelaten! Ze hadden me wel eens mogen waarschuwen!

De volgende dag had ik maar een klein stukje te fietsen, naar de watervallen van Tad Lo. Een lekker plekje om even te relaxen.
Toen naar Paksong, het centrum van de koffieplantages. De hele dag gestaag klimmen. Ging me redelijk goed af.
In Paksong trof ik een Nederlander die er een koffiezaakje runt. Hij brandt zelf de koffie en zet een heerlijk bakje. Ik geloof dat hij wel goede zaken doet daar.
Vanmorgen voor mijn vertrek naar Pakse nog maar eens twee kopjes gedronken! Ik hoefde niet zo erg vroeg weg van mezelf. Vijftig kilometer alleen maar bergafwaarts. Heerlijk! Ik heb nauwelijks hoeven trappen, het leek wel of er een motortje op mijn fiets zat. En dan met die koffie! Ik was bijna speedy dus ik ging extra hard.

En nu zit ik dus in Pakse.
Wat ik hierna ga doen weet ik nog niet zo goed. Of nog verder zuidelijk naar de "Vierduizend eilanden". Het schijnt er mooi en heel rustig te zijn. Maar wel weer 120 kilometer zuidelijker. Ik heb ook niet zo'n zin om me te moeten haasten en misschien moet ik die eilanden maar laten voor wat ze zijn. Zou een reden zijn om weer eens terug te komen in Laos.
En ik begin langzaam ook al weer aan de terugweg te denken. Ga ik nog een stuk fietsen in Thailand of pak ik meteen de trein naar Bangkok?
Kortom, ik weet het nog niet zo goed!
Ik zal er nog eens rustig over nadenken en ik laat het jullie weten!
Groeten uit Zuid-Laos,
Yvonne