Ho Chi Minh City oftewel Saigon

Had ik gisteren toch al een heel bericht geschreven, druk ik op:"plaats bericht"....alles weg! Computers!! Ik had geen zin meer om weer helemaal opnieuw te beginnen dus vandaag maar weer in de herkansing.
Ik ben dus eergisteren in Vietnam, in Ho Chi Minh City oftewel Saigon aangekomen na een busreis van ongeveer 6 uur vanuit Cambodja.
Een grote stad, zo'n 16 miljoen inwoners. Erg druk, het verkeer is hier zo mogelijk nog chaotischer dan in Cambodja. Brommers, scooters, motoren, fietsen, auto's en van dat alles veel, heel veel. Het oversteken van een straat hier is een ernstige aangelegenheid dat enig lef vereist. Wachten op groen stoplicht(zo er al stoplichten zijn) is zinloos. Niemand trekt zich er iets van aan. Wachten tot de weg vrij is, is ook geen optie want dat gebeurt gewoon niet. De enige mogelijkheid is de volgende: alle moed verzamelen, wachten op een "gaatje", diep inademen en beginnen te lopen. Ondertussen goed naar links en rechts kijken en het verkeer zoveel mogelijk ontwijken. En hopen dat ze jou ontwijken! En vooral duimen dat het goed afloopt! Tot nu toe heb ik nog steeds geluk gehad.

Het is altijd even wennen in zo'n grote stad. Daarom heb ik gisteren een georganiseerde stadstour gemaakt. Een goede manier om snel de belangrijkste plekken van een stad te zien. Het meest indrukwekkende vond ik het oorlogsmuseum.
Vandaag ben ik naar de ondergrondse tunnel van Cu Chi geweest. Deze tunnel ontstond in de Eerste Indochinese Oorlog. De guerillastrijders opereerden vandaaruit tegen de Franse troepen. In de Tweede Indochinese Oorlog werd de tunnel vergroot tot een 200 km. lang tunnelstelsel dat een aantal verdiepingen had en tot 10 meter onder de grond lag.
Er waren een wapenmagazijn, veldhospitalen, werk-en recreatieruimtes, keukens en bronnen voor drinkwater onder de grond. De Amerikanen ontdekten de verzetsbasis in 1966. De smalle tunnels waren echter alleen voor de tengere Vietnamezen toegankelijk. De Amerikanen stuurden er Filippijnse soldaten op af en naderhand nog eens 300 Duitse herders.
Tegenwoordig hebben ze een gedeelte van de tunnel verbreed zodat het toegankelijk is voor toeristen. Maar nog zijn de gangen erg smal. Zo smal dat ik een acute aanval van claustrofobie kreeg toen ik er nog maar een paar meter inzat en ik meteen weer achterwaarts terug moest. Ongelooflijk dat mensen daar echt geleefd hebben.
Overigens had ik dit uitstapje best kunnen missen, vond het de relatief lange reis eigenlijk niet echt waard. Bovendien hadden we een ontzettend irritante gids die slecht te verstaan was , maar wat ik verstond ging bijna alleen over zichzelf. En als hij eenmaal over de oorlog begon- hij was veteraan- kreeg hij ronduit iets engs. Samen met een Engels meisje heb ik me lopen ergeren aan die man. Dat was dan weer wel leuk, ergernissen delen! We waren al een plan aan het beramen hoe we hem kwijt konden raken in de tunnel!

Eigenlijk stond de Mekong Delta nog op mijn programma. Aanrader van Susan, maar ik denk dat ik dit oversla. Tijdgebrek! Ik ga langzaamaan maar eens wat noordelijker, tevens in de hoop dat ik wat rustiger plekken tegen kom.
Ik hou jullie op de hoogte.
Ik heb inmiddels al wat meer foto's hier geplaatst, nog niet van Vietnam, maar dat ga ik nu even proberen.
Yvonne