Het mooiste moet nog komen....

Hallo allemaal,
Gisteren ben ik in Kathmandu aangekomen.
Toch weer een heel verschil met Bangkok, dat vliegveld is enorm groot en modern. Dat van Kathmandu is oud, klein, stoffig en primitief.
Het heeft wel wat vind ik, vliegvelden. Mensen op reis, afscheid, weerzien, gespannen verwachtingen. Ik vermaak me door alleen al te kijken en te gissen waar mensen naar toe gaan. Maar het liefste zou ik iedereen gaan ondervragen: "Waar ga je heen? Wat ga je er doen? Hoelang? Waarom? Met wie?"
Wat me iedere keer op zo'n groot vliegveld nog het meeste verbaasd is het gemak waarmee je je weg vindt.
Altijd ben ik weer een beetje zenuwachtig als ik op reis ga. Vind ik het wel? Raak ik niet hopeloos de weg kwijt of stap ik niet per ongeluk in een heel verkeerd vliegtuig? Maar nee, het blijkt zich iedere keer weer vanzelf te wijzen. Als kind ben ik ooit eens verdwaald op weg naar een tante in een ander gedeelte van Den Bosch. Ik stapte te vroeg uit de bus in de veronderstelling dat ik er al was.
Ondanks dat mijn moeder me op het hart gedrukt had te blijven zitten omdat mijn tante me op zou wachten.
Met het waterdichte systeem van het luchtverkeer kan je gewoon niet verdwalen, en de kans dat je te vroeg uitstapt is vrij klein, zoniet nihil!
Laat dit een stimulans zijn voor mensen die "reisvrees" hebben. Het komt altijd goed, een treinreis in Nederland is een stuk ingewikkelder.

In Bangkok heb ik gefietst! Gouwe tip van Bernadette. Een Nederlander, Co ven Kessel, organiseert deze tochten al zo'n 20 jaar. Een hele bijzondere manier om Bangkok te zien. Je begint in Chinatown, over markten, door allerlei kleine steegjes, echte gribussen waar je als toerist alleen niet zo snel zal komen. Met de fiets op een boot, even buiten Bangkok waar je over smalle paadjes langs het water en door de bananenplantages fietst. Allemaal heel relaxed, het is beslist geen prestatietocht. Maar heel erg leuk, het had wat mij betreft nog wel wat langer mogen duren.
En daarna heb ik me ontzettend laten verwennen op Khaosan Road.
Eerst een oilmassage, heerlijk. Het duurt even voordat ik me over kan geven aan zoiets maar het was zeer ontspannend. Zo fijn dat ik ook nog maar een gezichtsbehandeling heb laten doen; reinigen, masseren, scrubben, masker, de hele rataplan. Dat was echt genieten. En ach, ik heb uiteindelijk toch maar afgezien van de dreadlocks en de piercings!
En toen was ik Khaosan Road ook wel een beetje beu hoor. Leuk om rond te kijken, maar het moet niet al te lang duren.
Wat een mensen zie je daar rond lopen! Moderne Thaise jeugd, overjarige hippies die ogenschijnlijk zijn blijven steken in de sixties. En daar tussendoor loopt af en toe een zielige blinde autochtoon die wat geld probeert te verdienen door een soort mislukte karaoke op te voeren.
En verder zijn er zoveel toeristen dat ik helemaal niet verbaasd was dat ik in de menigte een bekende zag. Een jongen die ik vaag ken van de sportschool. Ik heb hem niet gesproken, hij was te ver weg, dus ik ben er niet helemaal zeker van of hij het was, maar daar kom ik nog wel achter!

Het eten in Thailand is zo lekker, gevaarlijk lekker. De heerlijkste curry's, veel vis, veel groenten en lekker pittig. En op de markten en in de winkels zie ik van alles aan eten liggen wat me absoluut niet bekend voor komt. Je zou een hele vakantie kunnen wijden alleen al aan het uitproberen van al dat heerlijke eten.
Maar goed, het is nu tijd voor de wat soberder Nepalese keuken. Alhoewel, hier in Kathmandu kan je qua eten ook alles krijgen , zelfs een patatje oorlog!
En....kan ik eindelijk met stokjes eten, moet het weer anders!
Ja, Kathmandu, leuk om weer hier te zijn. In het hotel kenden ze me zelfs nog. Het is hier aangenaam koel, sterker nog, gisteravond was het ronduit fris met een langdurige regenbui.
Gisteren bij aankomst maar meteen een trekking geregeld. Je hebt in Nepal grofweg 3 grote trekkings die je vrij makkelijk met een gids/drager kan doen. (Voor veel trekkings heb je tenten, keuken, dragers etc nodig, wat het veel duurder maakt)
Twee daarvan heb ik al gedaan, maar ik heb toch besloten om weer de Annapurna te lopen die ik in 2004 ook heb gedaan.
Ik heb getwijfeld of ik de Langtang route zou doen, die ook prachtig schijnt te zijn, maar die is minder hoog en minder ver. Ik heb wel zin om weer flink te klimmen. 5500 meter wordt het hoogste punt! En ik weet zeker dat ik nu weer nieuwe dingen zal zien. Morgen vertrek ik, ik heb er erg veel zin in.
Voorlopig zal internetcontact vrij beperkt zijn, in de bergen zijn de mogelijkheden veel kleiner. Jammer wel, want ik geniet altijd erg van jullie berichtjes! Blijf dus toch maar schrijven, ik vind ze wel als ik over een week of 3 weer in de bewoonde wereld kom.
Nieuwe foto's komen er aan, maar later!
Tot ziens allemaal,
Yvonne