Falang, kippen en kip, Karaoke!

Nou, dat was geen succes daar aan de kust. Het was wat somber weer, bewolkt en af en toe wat miezerregen. Het was een plaats met idioot veel hoge hotels en er was nauwelijks iemand op straat. Niks zo treurig als een lege badplaats. Dus ben ik maar weer snel teruggefietst naar Vinh en weer ingecheckt in hetzelfde hotel. Ik kreeg zelfs dezelfde kamer. Ja, dan kan je toch maar beter in een stad zitten. Ik vond het nog niet eens zo'n onaardige stad.
Na nog twee nachten richting Laos. Onderweg kwam ik twee Nederlandse vrouwen tegen die ik 's avonds ook weer in het hotel trof. De volgende morgen zijn we gezamenlijk de grens overgegaan na een gestage klim van zo'n 15 km.
's Avonds onderweg naar een restaurantje kwamen we nog een paar backpackende jonge vrouwen tegen en nog een echtpaar wat dezelfde route fietst.
Zat ik daar ineens met 8 man aan tafel, ik vond het erg gezellig.
En wat is het weer leuk om weer in Laos te zijn!
Soms is de weg wat saai maar dat wordt goed gemaakt door de dorpen waar ik doorheen fiets en het enthousiasme waarmee ik onophoudelijk begroet wordt door de mensen. "Sabaidee!! Met name de kinderen roepen me al van verre toe. Het voelt alsof ik de eerste "falang" (vreemdeling of westerling) ben die op deze weg fietst. Ik heb er af en toe plezier in om zo' n dorpje in te fietsen en te proberen om een soort van gesprek aan te gaan. Wat overigens nauwelijks lukt maar het zijn wel leuke momenten.
Overigens vind ik het noorden van Laos, waar ik 6 jaar geleden ben geweest wel wat interessanter. Mooie steden en bergachtiger.

Kippen zie je hier heel veel. Zowel naast en op de weg en met heel veel kleine en grotere kuikens, en geslacht op de barbecue. Niet alleen kippen maar ook andere dieren ontkomen niet aan het hete vuur; kikkers, vleermuizen, allerlei soorten vogeltjes, kleine knaagdieren, je kan het zo gek niet bedenken. Je ziet van alles op de markt liggen maar wat ik begrepen heb worden een aantal van die dieren illegaal geslacht en verkocht. Daarom reageerde een vrouw waarschijnlijk nogal vijandig toen ik foto's wilde maken. Nou ja, dan doe ik dat maar niet.
NaPong, een plaatsje waar ik een nachtje in een soort resort overnachtte, staat blijkbaar bekend om zijn gebarbecuede kippen. Ik zag een aantal bussen even stoppen daar, zodat de passagiers hun inkopen konden doen. Eerlijk gezegd had ik zelf ook wel zin in kip. Maar dan een fileetje, of hooguit een kippepootje. Maar nee hoor, als ik kip wilde moest ik ook "all the way!" Een halve ging ook niet. Opengesneden, aan het spit geregen, poten en kop opgevouwen en een beetje verstopt. Nou, vooruit dan maar, dacht ik na lang aarzelen. Uiteindelijk kreeg ik de kip in stukken gehakt op mijn bord. De poten, compleet met nagels en de kop met dode kippe-ogen die mij bijna angstig-verwijtend aankeken heb ik maar meteen opzij gelegd. Er zat niet eens zo heel veel vlees aan dus het was toch niet teveel. De vrouw die mij bediende had er wel lol in, zeker toen ik een hap kleefrijst in mijn mond stak waar ik teveel van een hele hete saus op had gedaan. Wat een plezier had ze toen ze mijn gezicht zag. Om te laten zien dat het haar niks deed, nam ze een handvol rijst uit mijn stoommandje, doopte het in de saus en stak het in haar mond zonder een spier te vertrekken. Zo van "kijk eens, ik heb nergens last van". Zoiets maak je bij ons toch niet mee, dat de ober aan jouw eten zit!

De "kip", de andere kip dus die je hier veel ziet, is hier de munteenheid. 10.000 kip is iets meer dan een euro. Reken maar uit, een eenvoudige actie bij de flappentapper maakt je al heel snel miljonair. Maar dat duurt nooit echt lang, miljonair zijn stelt hier niks voor, het gaat er snel uit.

Karaoke, ook al zoiets! Ik geloof dat ieder restaurant hier wel de mogelijkheid voor heeft. Een paar dagen geleden dacht ik even rustig een pilsje te gaan drinken in het restaurant naast mijn hotel. Een groepje mensen zat aan een tafeltje en op een groot doek werd een film weergegeven waarin een vrouw zong. Meteen dacht ik, wat slecht! Wat vals! Toen had ik pas in de gaten dat een van de vrouwen aan die tafel zong. Ik had bijna de neiging om er naar toe te gaan om te zeggen dat ze echt niet kon zingen! "Iemand moet haar waarschuwen", dacht ik. "Dit is niet om aan te horen!" Maar ik leek de enige die er last van had. De andere aanwezigen leken zich prima te amuseren. Later bedacht ik me dat het waarschijnlijk niet zo belangrijk is of het klinkt maar wel of je synchroon kan zingen met de mondbewegingen van de zangeres op het doek. En ik moet eerlijk zeggen, dat deed ze dus wel goed!

Af en toe gun ik mij de luxe van een massage waaruit ik dan weer als herboren uitkom. Ik vraag altijd om speciale aandacht voor mijn benen. Die hebben de laatste tijd wel het meeste te lijden. Je krijgt een soort wijde pyjama aan en voor ongeveer 5 euro word je een uur lang gekneed, beklopt, uit elkaar getrokken, verfrommeld en weer recht gezet. En dit alles gebeurt met handen, ellebogen, knieën en voeten. Hard werken hoor, als je het mij vraagt. Maar ik kom er altijd heerlijk relaxed vandaan.

Mijn eerste lekke band van deze reis is een feit. Ik had er die dag nog geen vijf kilometer opzitten of ik reed over een stuk metaal. Drie tellen later voelde ik het al. De achterband helemaal leeg. Maar snel een plekje in de schaduw gezocht om de band te verwisselen. Werd er zenuwachtig van! Hoe moet dat ook weer? Welke bout moet ik nou los draaien om dat wiel er uit te krijgen? En hoe zit dat ook alweer met die kabels van de Rohloffnaaf? Had ik thuis nou nog maar een keer geoefend! Ook niemand in de buurt om mij te helpen, alleen een oude dame die wat vreemd deed en voortdurend stond te wijzen.
Maar uiteindelijk lukte het allemaal best....ware het niet dat mijn reserveband niet goed was. Deze had een heel ander ventiel, veel te dik. Die past niet eens door het gat van de velg. Plus dat mijn fietspomp er helemaal niet op past. Hoe ik hier nou aan kom is me een raadsel! Alhoewel, ik geloof dat ik het weet. Ik heb deze band vorig jaar bij die "leuke" Spanjaard gekocht die ook verkeerde remblokjes er op gezet had. De knoeier! Dus moest ik de band plakken.
Het gat was wel overduidelijk dus een bak water had ik niet nodig. Veel vertrouwen had ik er niet in maar zowaar, hij blijft op spanning dus ik heb het toch goed gedaan! Toch maar snel proberen om hier een reserveband te kopen. Dat lijkt nog niet zo makkelijk om dezelfde band te vinden maar ik geef het nog niet op.

Ik ga veel te hard. Als ik zo doorga ben ik veel te snel op het eindpunt en moet ik een paar weken in Phuket doorbrengen. Om dat te voorkomen ga ik toch nog naar Cambodja. Zit niet in mijn route, staat ook niet op mijn gps dus ik moet het zelf een beetje uitzoeken. De grensovergang van Laos naar Cambodja kan wat lastig zijn. In de zin dat ze extra geld vragen. Ach, ik glimlach vriendelijk en laat me voor een paar euro afzetten. Het zal geen vermogen zijn en ze zullen me toch wel doorlaten? En zo niet dan draai ik maar weer om en moet ik iets anders verzinnen.
En nu hoor ik ook net van Gerry via de mail dat de weg naar Stung Treng, de eerste stad die ik tegenkom in Cambodja, heel erg slecht is. Ik geloof niet dat ik daar zin in heb. Ik heb hier proberen te informeren maar ze zeggen dat de weg goed is. Geen asfalt, dat niet. "Maar", zei de man bij een reisbureautje, "als de bus er over kan dan gaat dat met de fiets ook wel". Daar ben ik het niet helemaal mee eens...


Ik zit nu in Pakse, een aardige stad aan de Mekong waar redelijk wat toeristen rondlopen.
Het Bolaven plateau heb ik overgeslagen, daar ben ik geweest 6 jaar geleden.
Ik weet nog niet zo goed wat ik wil, ben ook best moe. Daarom rust ik hier nu uit en wacht ik gewoon af totdat ik wel weet wat ik wil.
Bovendien, twee dagen later was ik ook een beetje ziek. Ik had die avond heerlijk gegeten met Nel en Piet die ik hier weer trof. Maar toen de smaak van het eten de volgende dag bij iedere oprisping nog te proeven was vond ik het ineens een stuk minder lekker. Die dag heel veel geslapen en nauwelijks gegeten...niks voor mij!
Nu, de dag erna, ik voel me alweer een stuk beter, wilde ik net weer de fiets pakken om een rondje te maken in Pakse toen het ontzettend begon te regenen. Dus maar even afwachten tot het weer droog is.
Morgen fiets ik naar Champassak. Dat is niet ver, een kilometer of 30. Vandaar uit door naar de vierduizend eilanden en daarna weet ik het nog niet. Ik hou jullie op de hoogte!
Yvonne