Van een verdwaalde fiets...

Van een verdwaalde fiets en een vreemdeling in een vreemd land.

Vroeg op! Theo was al bijtijds bij me om mij op te halen. Zijn auto is groot genoeg om een ingepakte fiets te vervoeren. Ondertussen kwamen er nog snel wat mensen afscheid nemen. Ed, en de buren Brigitte, Aimey en Ruud. Leuk!
De reis verliep voorspoedig. Inchecken ging makkelijk, vliegtuig vertrok op tijd, Henny Guata nog even gesproken die weer terug ging naar Curacao. We hadden afgesproken om koffie te drinken maar dat zat er niet meer in. Ze zat al te wachten in de gate dus heb ik haar daar nog even gezien.
Eerst naar Singapore, daar een overstap naar Kunming.
Weinig geslapen maar ik was toch minder moe dan ik verwacht had. In Kunming hoefde ik niet lang op mijn bagage te wachten, een tas maar.
'Zo', dacht ik optimistisch, 'en nu de fiets nog!' Nee dus, die bleek niet mee gekomen te zijn. Help, wat nu! Er werd een rapport opgemaakt door een aardige vrouw die slecht Engels sprak. Ik zou snel wat horen zei ze. Wel wat vaag...
"De nachtmerrie van iedere fietser", schreef Jos mij, die op dat moment vrolijk op haar fietsje door Vietnam toerde.
De eerste dag dacht ik nog: "Komt vast wel goed", de tweede dag kreeg ik steeds meer twijfels. Olivia, een receptioniste in het hotel die redelijk Engels spreekt heeft erg haar best voor me gedaan. Ze heeft wat afgebeld voor me. Het laatste nieuws wat ze voor me had was dat de fiets waarschijnlijk de volgende dag om 19.00u aan zou komen. Waarschijnlijk.....Nou, lekker dan!
Maar het viel mee, ik kreeg 's avonds rond 21 uur een telefoontje van de
luchtvaartmaatschappij dat mijn fiets terecht was. Jippie. Een dik uur later werd-ie bezorgd in het hotel. Schijnbaar is-ie via Bangkok gekomen. De doos was aardig verfrommeld maar de fiets lijkt geen schade opgelopen te hebben. Wel hoorde ik vandaag- nadat ik 'm weer rijklaar had gemaakt-een irritante ratel. Door alle bijgeluiden van het verkeer weet ik nog niet waar het vandaan komt. Daar kom ik nog wel achter.
Datgene wat-ie moet doen, fietsen, doet-ie nog goed!
Vandaag maar meteen mijn eerste tochtje gemaakt. Door het drukke Chinese verkeer naar het busstation. Een ticket gekocht voor Dali waar het echte avontuur begint! Ik zag er een beetje tegen op om hier te fietsen maar het viel me reuze mee!
Dapper ben ik tussen het drukke verkeer heen gelaveerd. Goed opletten, met de stroom mee en bij twijfel maar even stoppen. De GPS deed het niet, geen signaal, maar dankzij de perfecte beschrijving van AWOL heb ik het busstation moeiteloos kunnen vinden. De weg vragen heeft geen zin. Heel weinig mensen spreken Engels.
Dat was ook zo frustrerend in mijn zoektocht naar mijn fiets.
Ik klaag niet, per slot van rekening spreek ik geen Chinees en ik ben hier te gast.
Mijn eerste indruk van China: druk en ontzettend veel lawaai! De eerste avond was ik wel helemaal flabbergasted. Wat een herrie! Ik had even een wandelingetje naar het centrum gemaakt, erg lang hield ik het niet vol. Een kakafonie van geluiden kwam op me af. Muziek, verkeer, mensen die hun waar aanprijzen voor hun winkels. En vooral, veel mensen, heel veel mensen! Weinig westerlingen, veel Chinezen.
Wel redelijk schoon, dat verbaast me. Ik zie overal straatvegers, zelfs op de autowegen. Er is verrassend weinig straatvuil.
Buiten een enkeling die met veel geluid zijn fluim voor mijn voeten deponeert (ik kon nog net opzij springen!) heb ik nog niet ze erg veel vies gezien.
Wel veel zielig: kleine hondjes en een katje die te koop worden aangeboden in een heel klein kooitje. Marmotjes, vissen en schildpadjes, veel te weinig ruimte.
En een hele bak paaskuikentjes in allerlei felle kleuren, die door een of ander onnatuurlijk verfbad zijn gegaan-die film die eindeloos op Facebook is gedeeld-en elkaar te lijf gaan in een veel te kleine ruimte! Goudvissen waar op gevist wordt door kinderen.
Ook aandoenlijke bedelaars die hun lichamelijk gebrek etaleren in de hoop wat geld te krijgen. Een stokoud echtpaar dat zich met hele kleine stapjes door de straat begeeft terwijl hij een soort van muziek maakt op een fluit en zij, blind, zich vast houdt aan zijn jas.

Inmiddels ben ik weer een paar dagen verder. Een saaie busreis van Kunming naar Dali achter de rug en mezelf geen tijd gegund om Dali te bekijken. Misschien op de terugweg, ik wilde op de fiets. En ik vond het ontzettend druk in Dali. Het is een prachtige ommuurde oude stad maar ik had er geen zin in. Erg toeristisch ook, maar ik heb geen westerling gezien, alleen maar Chinese toeristen.
Inmiddels dus drie dagen gefietst. De eerste dag kon me niet zo bekoren. Veel verkeer, veel getoeter, veel stof. Ik kwam uit in weer een drukke plaats waar ik wel een plezierig hotel had gevonden.
De tweede dag was wel iets mooier en vandaag was wel de mooiste dag. Wel met pittige klimmetjes er in maar sinds vorig jaar ben ik daar dol op. Nou ja, na zo'n 10 km over een slechte weg, in de warmte had ik er wel genoeg van. Laat ik niet klagen; morgen heb ik een traject van 110 km! Dat ligt eigenlijk ver boven mijn maximum. Maar goed, ik zal zien hoe het gaat.
Overigens is het hier niet zo schoon als in Kunming. Ik zie overal vuilnis langs de weg liggen. En vooral veel plastic, ongelooflijk! Ook in de steden, of dorpen zie je overal rotzooi.
Ook weer veer veel lawaai, drukte en spuuglelijke schreeuwerige verlichte reclameborden tegen de winkelpuien. Veel telefoonwinkels, heel veel! Iedereen loopt hier ook met een mobieltje, het is nog erger dan bij ons. Veel grote supermarkten die alleen verpakt materiaal verkopen. Met winkelmeisjes die verveeld achter de kassa's zitten omdat er nauwelijks klanten zijn.
Veel eetstalletjes. Wat er precies allemaal verkocht wordt is me niet helemaal duidelijk. Soms komen dingen me wel bekend voor. Eendekoppen bijvoorbeeld, gerookt lijken ze wel, met snavel en al. Hoewel ik er best wel voor in ben om eens wat nieuws te proberen heb ik zo mijn grenzen! Hier begin er niet aan.
Gisteren heb ik voor het eerst een noedelsoepje op straat gegeten. Dit zag er wel goed uit.
En het was ook lekker! Wel pittig. Je kon van allerlei groentes en verschillende noedels uitzoeken en in een soort stoommandje doen. Dit wordt dan even gekookt en er komen nog wat kruiden, olie en iets van vlees bij. En met stokjes eten hè, het lukt me redelijk...Een paar schoolmeisjes die de grootste lol hadden kwamen bij me zitten en via een vertaalapp op de mobiele telefoon konden we toch een soort van gesprek voeren. En natuurlijk moest ik op de foto met hen!
Dat willen ze allemaal hier. Ik vermoed dat mijn gezicht nog wel een paar keer op Chinees Facebook te zien zal zijn.
Ik vind het wel heel lastig dat je hier zo slecht met Engels terecht kan. Daardoor voel ik me echt een vreemdeling. En de meeste opschriften zijn ook alleen in Chinese tekens. Vreselijk als je de weg zoekt. Gelukkig heb ik een point-it boekje en een soort wat en hoe in het Chinees bij me. Is toch al een paar keer van pas gekomen.
Foto's heb ik nog niet veel, eerst maar eens zien of ik deze tekst op mijn blog krijg. Gisteren kreeg ik 'm niet geopend. Nu net wel dus ik waag het er op.
Yvonne