De eerste week

Den Bosch-Borkel-Diest-Namen-Houyet-Bertrix-Montmédy-Verdun.

Ik geniet weer met volle teugen van het fietsen, de vrijheid, het buiten zijn, het steeds wisselende landschap, iedere dag weer op een andere plaats aankomen, zelfs het wisselende weer. Ondanks dat ik het af en toe zwaar heb en soms mopperend, of erger nog, binnensmonds vloekend een berghelling op ga zou ik het niet willen missen. Na klimmen komt dalen (heerlijk) en na regen komt zonneschijn! Nog mooier.

Het afscheid was erg leuk. Mijn buurvrouw Brigitte had voor koffie en thee gezorgd. Dat had ze goed gedaan! Gewoon lekker buiten op straat gezeten, bankje, paar tuinstoelen erbij. Een aantal mensen, zelfs een paar die ik niet verwacht had, kwamen me uitzwaaien.
Het was zo gezellig dat ik moeite had om weg te gaan. Maar ja, het moest er toch maar eens van komen. Rond kwart over elf fietste ik, samen met Henny, die een dagje meefietste, enigszins onwennig en wiebelig de straat uit. Dat ging niet zo mooi. Dus even drie keer linksaf waarna ik, vorstelijk zwaaiend nog een keer door mijn straat fietste.
Leuk om de eerste dag met Henny te fietsen!
Bij Borkel vonden we een fijne boerderij camping. Klein en niet duur. 's Avonds in Borkel lekker op een terrasje wat gegeten en gedronken.
De volgende dag hebben Henny en ik afscheid genomen, zij terug naar huis en ik richting Diest.
Het was lekker relaxed fietsen, ik had zo'n 60, 70 km te gaan die dag. Niet zo heel ver. Wel moest ik schuilen in Beringen. De vage miezerregen ontaardde uiteindelijk in een flinke bui. Toen ik mijn telefoon even bekeek schrok ik; twaalf gemiste oproepen! Allemaal van Sjan. Meteen teruggebeld. Wat bleek: het was weer wandelzondag en Sjan, Ard, Ria en Theo hadden bedacht om in de buurt van Diest te gaan wandelen en daarna met mij daar de gebruikelijke pint te pakken. Wat leuk! Wat een verrassing!
Nou, die laatste 15 km heb ik heel hard gefietst! Eenmaal op de markt in Diest zag Ria mij het eerst en kwam me heel enthousiast tegemoet. Leuk om ze daar te zien. Wat gedronken en met z'n vijven gegeten. Tja Annelies en Jan, dat hebben jullie nou weer gemist!
Na het afscheid, (alweer) deze keer definitief tot in Reus ben ik mijn Warmshowers adresje gaan opzoeken. Warmshowers is een internet community van fietsers waar mensen een slaapplaats aanbieden aan andere fietsers. Als je daar lid van bent wordt er verwacht dat je zelf ook die mogelijkheid biedt. Een soort van dienst-wederdienst.
Ik had afgesproken met Tine, een schat van een vrouw die mij alleen liet in haar appartement. Zelf sliep ze ergens anders. De volgende morgen kwam ze samen met haar vriend een geweldig ontbijt maken voor mij. Genoeg zelfs voor de lunch.
Het was mijn eerste Warmshowers ervaring en is erg goed bevallen.

Vanaf Diest ging ik richting Namen. 80 à 90 km, genoeg voor een dag. Daar heb ik in de Jeugdherberg geslapen. Een fijne plek, vlak aan de Maas waar ik een leuk gesprek had met een man die een gedeelte van de Camino had gelopen.
De volgende ochtend vol goede moed richting Dinant. Het eerste stuk langs de Maas was zo idyllisch! Prachtig hoe de ochtendzon over het water scheen. Echt genieten! Na Dinant begon het echte werk. De Ardennen. Klimmen....en niet zo zuinig. En warm, dat maakt het extra zwaar! Soms ging ik slechts met een paar kilometer per uur de helling op.
Er zitten toch een aantal lelijke kuitebijters in die Ardennen. De volgende twee dagen was ook nog redelijk zwaar. Ik had me dus maar voorgenomen om niet te grote afstanden te maken. Vijftig, zestig kilometer is meer dan zat! Het worden toch altijd een paar kilometer meer. Ik ben geen 40 meer.
Dat zei die Belg ook die vol bewondering mijn fiets stond te bekijken. "Ge zijt goe gepakt èh? Waorheen goat de reis?"
Toen ik vertelde wat het plan is, was hij helemaal onder de indruk: "Amay, en ge zijt ok nie meer zo jong èh."
Da's waar meneer! En daarom doe ik het nu. Pluk de dag!
De campings waren niet zo'n succes, groot en druk. Het enige leuke was dat er bij sommige een zwembad bij was. In Montmédy is geen zwembad, was ook niet nodig want daar kwam het water op een gegeven moment met bakken uit de lucht. Twee jaar geleden heb ik met Sjan ook op die camping gestaan. We hebben toen noodweer gehad. Dus ik kreeg het even benauwd, niet weer hè! Maar het viel deze keer mee, het bleef bij een stevige bui.
Gisteren ben ik in Verdun aangekomen. Ik had me al voorgenomen om toch maar eens een rustdagje te nemen. Eigenlijk maak ik liever wat korte dagen, ik heb dan het gevoel dat ik beter in mijn ritme blijf. Maar een korte dag blijkt in de praktijk toch altijd langer te worden en na een week fietsen voel ik toch de behoefte om eens wat anders te doen. Wasje, blog schrijven, luieren bij de tent.
Alleen, het weer nodigt niet erg uit tot luieren bij de tent. Gisteravond een enorme bui gehad en vanmorgen ook weer. Gelukkig zit ik op een camping met een restaurantje, wasmachine en het belangrijkste, een droger! Daar heb ik nu maar even graag gebruik van gemaakt. Alle kleren zijn weer droog, ik hoop dat ik het zo kan houden. Het lijkt nu weer iets op te klaren.
Ik wil eigenlijk Verdun nog wel even gaan bekijken, is geloof ik wel de moeite waard.
En nu maar hopen dat het zonnetje vandaag nog een beetje wil gaan schijnen zodat de tent kan drogen. Om die nou in de droger te stoppen lijkt me niet zo'n goed idee.
Ik weet niet waar ik morgen uit zal komen. Ik hou jullie wel op de hoogte.
Yvonne